Plac Leńskiego recenzja

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Marginesy za egzemplarz recenzencki.

Co za książka! Niby autobiografia a czyta się jak najlepszą powieść. Ten styl, duża dawka humoru i absolutny dystans autora do swojej osoby. Fantastyczna, doskonała lektura. Naprawdę, nie spodziewałam się, że autobiografia może być tak ciekawym przeżyciem literackim. Oczywiście wszystko to jest zasługą autora.
Daniel Wyszogrodzki...przyznaję, nie wiedziałam o nim wiele. Gdzieś mi dzwoniło, że jest to nazwisko związane z muzyką. Owszem, dobrze mi brzęczało, ale jak się okazało, słyszałam tylko pierwsze tony. Te złożone i najlepsze pojawiły się dopiero po zagłębieniu się w lekturę.
Plac Leńskiego to centrum świata małego Daniela, to on wyznaczał dziecku rytm dnia, pobudzał jego wyobraźnię. Wychowywany przez babcię, z doskoku przez ojca chłopak, kreatywnie i po swojemu tłumaczył sobie świat, który oglądał z okna praskiego mieszkania. Wraz z wiekiem poszerzał okręg swoich ekspedycji badawczych, poznawał przyjaciół i uczył się, jak funkcjonować w mocno złożonym społeczeństwie miejskim, ale przede wszystkim w środowisku szkolnym.
Autor podzielił książkę na klasy i to naprawdę udany zabieg. Myślę, że każdy z nas porządkuje swoje szkolne przygody z zachowaniem podziału na klasy. To wydarzyło się w piątej, tamto w szóstej. A w życiu szkolnym Daniela działo się dużo. Zwróciłam uwagę, jak błyskotliwym i dociekliwym był dzieckiem. Wychowany był w miłości do literatury, ale sam poszukiwał innych, dodatkowych dróg. Astronomia? Owszem, ale to przede wszystkim muzyka stała się elementem codziennego życia dojrzewającego chłopca. Nie było gatunku, którego by nie sprawdził. Poszukiwał również swojego stylu bycia. Ogromnie rozbawił mnie etap „hipisowania”, kiedy to wolność określał brakiem bielizny. Pod wieloma względami chłopak nie różnił się od innych, był podatny na sugestie, dawał się wkręcić w przeróżne ideologie. Przede wszystkim jednak, szybko wyciągał wnioski i kreował własną osobowość. A ta osobowość jest niezwykła. Bazując na książce, mogę śmiało powiedzieć, że pokazuje ona obraz osoby inteligentnej, przekornej, z ogromnym poczuciem humoru i dystansem do siebie, ale też z wielkim pisarskim talentem. Bez tego „Plac Leńskiego” nie byłby tak doskonale napisany. Czytając dodatkowo o osobie Daniela Wyszogrodzkiego, można śmiało powiedzieć, że jest to „człowiek orkiestra”. Chyba to określenie najlepiej opisuje Jego postać.
Książka kończy się wraz z końcem podstawówki, na chwilę przed rozpoczęciem nauki w liceum. O Danielu z podstawówki czytało się fantastycznie. Czuję, że o „Danielu z liceum” mogłoby czytać się jeszcze lepiej. Mam nadzieję, że Pan Daniel nie poprzestanie na tej jednej książce. Chcę więcej.
Oceniam „Plac Leńskiego” na dychę. Dziesięć na dziesięć a może nawet jedenaście! Bardzo, bardzo Wam tę książkę polecam. To lektura dla każdego.