Mrok i mgła nad Auschwitz. Wspomnienia więźnia nr 20017 recenzja

📌 RECENZJA 📌

Mrok i mgła nad Auschwitz autorstwa Stanisława Głowy, wydane przez @wydawnictworeplika

W swoim ponad 30 letnim życiu przeczytałam niezliczoną ilość książek wojennych. Tematyka "obozowo-łagrowa" jest jedną z moich ulubionych. Znam tyle pozycji literackich związanych z tematem Holocaustu, zagłady ludzkości i wydarzeń historycznych związanych z drugą wojną światową, że pozwolę sobie tu na szczerą, niestety niepochlebną opinię o tejże książce.

Jak sam tytuł wskazuje autor - Stanisław Głowa był więzieniem Oświęcimia. Przeżył w obozie ponad cztery lata. Spotkało go, jak wielu innych ludzi w tym miejscu ogrom cierpienia, głodu, przemocy i strachu o własne życie. Podziwiam autora za hart ducha, chęć przeżycia i wyrwania się z piekła obozu koncentracyjnego. I na tym mój podziw się kończy.

Jestem zniesmaczona tą książką. Mam ogromny żal do autora za to, w jaki sposób upublicznił swoje wspomnienia. Siebie przedstawił w sposób nieskazitelny, idealny, wręcz proszący się o podziw i oklaski. Można wręcz napisać, że wykreował się na obozowego męczennika.

W stosunku do innych osadzonych jest bardzo niesprawiedliwy. Wojna, głód, strach i wola życia to czynniki, które wpływają na różne ludzkie wybory i decyzje. Uważam, że każdy z nas ma własne sumienie, wolną wolę i możliwość podejmowania takich decyzji, które w danym momencie najlepszym/najkorzystniejszym rozwiązaniem. W sytuacji zagrożenia zdrowia i życia mamy prawo wybrać mniejsze zło.

Nikt z nas nie wie co siedzi w głowie i sercu drugiego człowieka. Jaki ma próg bólu i odporności psychicznej, szczególnie w takim miejscu jak Auschwitz.

Z szacunku do ludzkiego cierpienia, tragedii jaka spotkała więźniów obozu koncentracyjnego uważam, że zachowanie autora jest niesmaczne, mówię niesmaczne bo nie chciałbym użyć innych słów, choćby ze względu na to, co przeżył. Nie wiem czy Głowa zastanowił się nad tym, jakie będą skutki upubliczniania tak bolesnych faktów z życia współosadzonych. Co poczują oni, jeśli uda im się przeżyć, czy też członkowie rodziny, a także inni mniej lub bardziej z nimi związani ludzie.

Odnoszę wrażenie, ze autor albo nie przemyslał tego, co udostępnia albo nie ma za grosz empatii. Jestem wściekła, że tego typu wspomnienia zostały wydane. Żal mi osób opisanych w książce i ich rodzin. Co musieli czuć i myśleć będąc poddani tak surowej ocenie?

Moja ocena osiem punktów to jedynie ocena zapsiu historii i działania obozu koncentracyjnego, stosunków między więźniami a esesmanami, nieludzkiego traktowania przez nazistów i tragedii zagłady ludzkości.