Wichrowe wzgórza recenzja

Historia, którą poznajemy w tej książce toczy się na początku XIX wieku na tytułowych Wichrowych Wzgórzach. Właściciel znajdującej się tam posiadłośc,i pan Earnshaw, pewnego dnia wybrał się do Liverpoolu i spotkał tam cygańskiego chłopca, sierotę i zabrał go ze sobą do domu. To wydarzenie na zawsze odmieniło los pozostałych bohaterów. Młodzieniec ten (Heathcliff) nie znał zasad dobrego wychowania i większość mieszkańców patrzyła na niego krytycznym wzrokiem. Wyjątek stanowiła córka gospodarza, która od początku nawiązała wyjątkową i silną relację z ubogim chłopcem wielokrotnie stając po jego stronie w momentach gdy jej drugi brat go atakuje. Cathy poznaje zamożnego Lintona, który jej się oświadcza, a dziewczyna mimo świadomości, że bardziej zależy jej na Heathcliffie postanawia przyjąć tę propozycję. Po przeprowadzce dziewczyny Heathcliff opuszcza Wichrowe Wzgórza, a gdy po 3 latach zawita na nich ponownie w wielu bohaterach obudzą się najmroczniejsze wersje ich charekterów.

Pierwszą rzeczą, która mi się spodobała jest jedna z narratorów tej historii, którą została gosposia, uważam, że tego typu drugoplanowe postacie są najlepszymi obserwatorami więc ta bohaterka idealnie pasowała do swojej roli. Na przestrzeni całej książek narratorów jest kilku więc możemy dostrzec różne spojrzenia i mieć szerszy pogląd na przedstawiony tu świat.

Kolejnym aspektem, o którym nie sposób nie wspomnieć jest klimat tej powieści. Akcja dziejąca się na ponurych, tajemniczych i mrocznych wrzosowiskach sprawia, że podczas lektury wręcz czujemy niepokój związany z tym miejscem. Mistycyzm odczuwalny jest tu niemalże na każdej stronie.

Każdy z wątków przedstawiony przez Emily Bronte można rozpatrywać na wiele sposób, dla każdego czytelnika inne będzie przesłanie i każdy z nas wyciągnie z niej inne wartości.

Ludzka natura, nasze największe słabości i bolączki to jeden z głównych tematów tu poruszanych. Nie jest to romans pełen ciepła, czułości i przytulnego klimatu, jest to jego zupełne przeciwieństwo. Jest to historia o zemście, chorobach umysłu, duszy i ciała, o odrzuceniu i emocjach, które potrafią przejąć nad nami władzę.

"Wichrowe wzgórza" jak na tytuł powstały ponad 160 lat temu czyta się bardzo przyjemnie, pod tym względem, że język nie stanowi dla nas bariery w odbiorze treści. Jeśli szukacie burzliwej historii o trudnej miłości otoczonej gotyckim i dusznym klimatem mrocznych wrzosowisk ogromnie polecam ten tytuł. Z każdą stronę zatracamy się w fabule coraz intensywniej. W trakcie lektury jak i po jej zakończeniu towarzyszyć Wam będą negatywne emocje, ale gwarantuję, że warto się z nimi zmierzyć i dostrzec to co skryte głęboko w naszych umysłach.