Śmierć w transsyberyjskim ekspresie recenzja

Nie wiem właściwie jak to napisać, by nie zostać źle zrozumianą. A być może też potępioną za „uprzedzenia”, szczególnie że tę recenzję piszę w czasie, gdy władza Rosji usilnie pracuje na to, by świat nie lubił tego kraju.

Powiem całkiem szczerze, ja nigdy nie przepadałam za naszym sąsiadem ze wschodu. Nie mam oczywiście nic do samych mieszkańców, wszak praktycznie nikogo z tej narodowości nie znam. Chyba gdzieś osadziła się we mnie taka odhistoryczna niechęć do poczynań politycznych i działań wojsk w czasach wojennych.

Czytając książkę „Śmierć w transsyberyjskim ekspresie”, właściwie cały czas walczyłam z żarzącym się węgielkiem niechęci. Zacznę od tego, że ciągle miałam wrażenie, że akcja dzieje o jakieś dobre pół wieku wstecz. Opis surowych warunków życia na syberyjskiej wsi, to, jak mieszkańcy spędzali niemalże każdy dzień i przede wszystkim, mentalność mieszkańców była dla mnie taka...niedzisiejsza. Za każdym razem, gdy w tekście spotykałam słowa, świadczące o współczesności, odczuwałam dziwny dyskomfort. Słowo smartfon czy Internet pasował do tamtej rzeczywistości jak przysłowiowy kwiatek do kożucha.

To nie jest tak, że ten kryminał mi się nie podobał. Wręcz przeciwnie. To bardzo dobrze przemyślana i spójna opowieść. Do samego końca nie wiedziałam kto jest winien zbrodni zarówno dokonanej w ekspresie jak i w małym domku pracownicy kolei.

Akcja rozpędzała się niczym pociąg. Taki z dość dużym balastem. Sam wątek kryminalny pojawił się dopiero po kilkudziesięciu stronach. No, ale jak już się pojawił, to wszystko nabrało ekspresowego rozpędu. Szczerze mówiąc, doceniłam tę książkę dopiero po tej sześćdziesiątej którejś stronie, kiedy to z rozpędzonego ekspresu wypadł trup. Cała intryga jest naprawdę dobra. W połączeniu z surowymi opisami, momentami czułam wręcz dreszcz na plecach. Zarówno od opisu przenikliwego zimna (jak to na Syberii), jak i od mrocznych opisów snów Olgi czy samej postaci „Baby Jagi”.

Wcześniej fabułę stanowiły przede wszystkim wywody myślowe głównej bohaterki. Olga Puszkina to niespełniona pisarka, marzycielka. Dziewczyna z ambicjami, których nie zniszczyła nawet męska praca dróżniczki na jednej z pomniejszych syberyjskich stacji. Postawa tej dziewczyny wzbudza jedynie szacunek i sympatię. Właściwie to każdy z bohaterów jest skrojony tak, że nie odczułam do nikogo niechęci. Bohaterowie są bardzo charakterystyczni i jeśli mam być szczera, tacy stereotypowo rosyjscy. Wódka i ogórki kiszone pojawiają się niemal na każdej stronie.

Nie do końca dałam się jednak przekonać temu językowi, jakim autor operuje. Czegoś mi zabrakło. Myślę, że przede wszystkim lekkości wypowiedzi. Być może znajdą się fani tak skromnego i zimnego języka. Ja jednak nie zostałam nim powalona na kolana, choć sama koncepcja kryminalna jest super.

„Śmierć w transsyberyjskim ekspresie” to pierwszy tom cyklu o Oldze Puszkinie. Chętnie przeczytam kolejny tom, bo zakończenie zostało otwarte w sposób intrygujący i zachęcający do poznania dalszych losów bohaterki.

Wystawiam ocenę 7/10. Za pomysł i dobre poprowadzenie wątków kryminalnych.

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka za udostępnienie egzemplarza do recenzji.