Kraina Popiołu recenzja

Kiedy nauczyli Cię stać się niewidzialną, być tym kim oni chcieli. Zatraciłaś swoją wiarę w samą siebie, wiedzę na temat tego kim jesteś. Jak się okazuje ma to niewyobrażalne skutki i swoją cenę. Arwa jest Amrithi, jej krew ma moc – musi tylko dojrzeć do tego, aby wiedzieć kim jest, wykorzystać to, aby uratować świat. Po raz drugi i ostateczny zakończyć walkę z ciemnością.

Czy można ten tom czytać bez znajomości pierwszego tomu? Ja uważam, że nie. Wielu się nie zgodzi, tu jednak historia zatacza koło i ze znajomością pierwszego tomu, zarysu całego świata i historii dwóch sióstr - ich miłości, poświęcenia nie da się do końca zrozumieć wydźwięku tej historii. Ma ona liczne zakamarki, które były przedstawione w pierwszym tomie i dają satysfakcję jak małemu dziecku czekającemu na odkrycie niespodzianki przy czytaniu drugiego.

Bohaterowie są różni jednak podobni do siebie: Arwa i Zahir oby dwoje nie chciani we własnym królestwie, starający się, aby na coś się przydać, żeby dowieść, że nie są gorsi tylko z racji pochodzenia. Wydają się na pozór słabi. Bardziej kobieta. Arwa ma to do siebie, że unika starć, jest posłuszna, co się okazuje miejscami przydatne. Relacja pomiędzy tym dwojgiem ze strony na stronę ma wyczuwalne napięcie. Tak jest tu trochę miłości i romansu, choć nie w taki sposób jak się wielu spodziewa. Po prostu każde z tego drugiego wyciąga inne cechy, tą lepszą wersję siebie. Mają chęć zawalczyć, bo w końcu mają o co. Podnoszą się na duchu, wspierają i nie dają zamieść pod dywan.

Magia. Wszem i wobec znana, jednak tajemnicą owinięta. Jak całun rozchodzi się po kościach i znika. Nagle okazuje się, że można, a nawet trzeba ją poznać. Eksperymenty, niekiedy dość bolesne dla duszy ukazują jej inną naturą. Odkrywają jedną za drugą kurtynę skrywanych tajemnic, co za tym idzie intryg politycznych. To na czym opiera się całe Cesarstwo. Wiara, ślepa wiara daje tak dużo tym którzy stoją na samej górze. Wykorzystują, manipulują, są tymi którzy pociagają za sznurki. Jednak jest też ta druga strona. Ta, która cierpi i płacze. W dalszym ciągu świetnie ukazane różnice etniczne i kulturowe z jeszcze większą dawką szczegółów niż w pierwszym tomie.

Wydaje mi się, że ta część miała mroczniejszą stronę niż poprzednia. Mniej akcji, choć przy końcówce nie ma co na nią narzekać, bo jest jej aż za dużo. Dwa światy zderzające się ze sobą, co autorka idealnie przedstawiła. Do tego wzruszające momenty, gdzie ściska Cię za serce niewyobrażalna ilość uczuć. Historia pełna magii, surowości, pięknego pustynnego klimatu. Nie da się przy niej nudzić, a w dodatku potrafi wyciągnąć mroczną stroną na zewnątrz. Tylko, czy ta mroczna strona jest aż taka zła jak nam się wydaje?