Skrzypce z Auschwitz recenzja

Skrzypce z Auschwitz to opowieść o człowieku, którego los jest symbolem losu tysięcy innych ludzi, całych pokoleń, całej generacji.

Daniel – lutnik z Krakowa otrzymał niezwykłe zadanie. W szumie i okrucieństwie codziennego dnia obozowego, gdzie ludzkie życie nie ma żadnej wartości, gdzie nie ma żadnych zasad, logiki ani miłosierdzia on ma przygotować skrzypce. Musi stworzyć instrument na miarę Stradivariusa, idealny, w ściśle określonym, nieznanym mu terminie. Ceną jest jego życie, o które to założył się komendant z lekarzem, dodatkowo na szali stawiając skrzynkę burgundzkiego wina.
To niewielka cena za ludzkie życie. A dla Daniela tym większa motywacja do walki. Tym bardziej, że w pracę nad skrzypcami może włożyć całe swoje serce, swoją duszę i talent.
To choć na chwilę daje mu szansę nie myśleć o codzienności obozowej, o ponurej rzeczywistości machiny śmierci. Może wrócić wspomnieniami do swojego dawnego życia, może czuć się wolny…

Aby uświadomić lub przypomnieć, a co za tym idzie uwiarygodnić miejsce, warunki i czas wojny i eksterminacji, w jakich to wszystko miało miejsce autorka na początku każdego rozdziału umieściła przedruk autentycznych dokumentów, prezentujących sposób działania obozu np raporty o kosztach utrzymania więźniów, spis odzieży, regulamin stosowania kar etc.

Co zwraca moją uwagę. Aspekt człowieczeństwa, jakie ludzie potrafili zachować w tych nieludzkich warunkach. To są wciąż ludzi chętni do pomocy, uczynni, pełni empatii i życzliwości. Potrafią się podzielić i tak skromnym posiłkiem, są zdolni do współczucia.
Zwracam na to wielokrotnie uwagę w twórczości obozowej różnych twórców z różnych krajów, zarówno w odniesienie do obozów koncentracyjnych niemieckich jak i do sowieckich łagrów. Więźniowie wciąż marzą, nieśmiało i z lękiem ale ich życia nie zdominowała tylko zwierzęca walka o byt i o przetrwanie.
Nie znajdziemy tu więc całego okrucieństwa i zezwierzęcenia, które było codziennością w rzeczywistości obozowej.

Nie ma tu żadnej przesady, nie ma patosu i wielkich słów, ale też nie ma zbytniej prostoty. A tekst porusza. Ja często sięgam do tej tematyki.
Myślę, że w tej materii nigdy nie będzie powiedziane dość. Jeszcze przez wiele lat będziemy odkrywali te straszne karty historii i jednocześnie podziwiali wolę walki i siłę ducha ludzi, którzy przez to przeszli. A każdy z nich to przecież oddzielna, tragiczna historia ale i lekcja pokory i nadziei.