Płacz recenzja

Kiedy Kisiel wydaje nową książkę, to wszystkie inne idą w odstawkę. Jestem totalnie uzależniona od twórczości AŁTORKI (pisownia celowa, kto czyta ten wie 😊). Ten kisiel mogę jeść non stop i nigdy nie zrobi mi się niedobrze 😊

„Płacz” to trzecia część cyklu wrocławskiego, bardzo udanego, jeśli wolno mi wyrazić swoją opinię. Dwa poprzednie tomy „Toń” i „Nomen omen” bawiły mnie do łez, trzeci tom jest bardziej dramatyczny. W dalszym ciągu czuć charakter i czarne poczucie humoru Marty Kisiel ale jest zdecydowanie mroczniej, bardziej wzruszająco. Chciałam krzyczeć: „Dlaczego im to robisz, dlaczego JEJ to robisz AŁTORKO! Nie chcę, żeby tak się stało, oszczędź ją! Daj mi szczęśliwe zakończenie!” Cóż, Marta miała swój pomysł na zakończenie trylogii i nie pozostaje mi nic innego, jak tylko pogodzić się z tym faktem ☹

Siostry Stern i siostry Bolesne znowu w akcji. Co stało się tym razem? Eleonora znika bez słowa. Do momentu, kiedy odzywa się telefon, a w nim dziwne głosy, szumy, zgrzyty. Tylko jedna osoba jest w stanie coś z tego chaosu wyłapać, Matylda. I wyłapie… i się zacznie! El utknęła w czasie, trzeba jej pomóc wrócić do teraźniejszości. Bo chociaż ciało ciągle siedzi na krześle gdzieś w pensjonacie w Górach Sowich, to dusza tkwi w miejscu, z którego bez pomocy powrócić się nie uda. A wszystko zaczęło się od historii zaginionego chłopca i srebrnej łyżeczki.

Marta Kisiel ma niezwykły talent wciągania czytelnika w swój świat, buduje klimat i napięcie, wywoła uśmiech, bardzo często głośne salwy śmiechu, ale wywoła też zadumę. Zadumę nad kruchością życia, nad wartością rodziny i przyjaciół. W „Płaczu” znajdziecie to wszystko, do tego przeplecione historią II wojny światowej i legendami Dolnego Śląska. Będziecie czytać i współodczuwać, będziecie się bać i będziecie się śmiać. Ale uprzedzam: „Płacz” może również wywołać płacz. Jednego możecie być pewni, emocji na pewno nie zabraknie!

Jak zawsze czekam na kolejne wymysły ałtorkowej wyobraźni. Aż się boję co też ona nam zaserwuje w kolejnej książce 😊