Pewnego razu w Bieszczadach recenzja

Nie wiem, skąd wzięło się powiedzenie, aby rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Przypuszczalnie jest to wynikiem, tego, że teren ten w Polsce powojennej przygarniał różne osoby, które chciały skończyć z przeszłością i zacząć nowe życie. Surowość tego życia w powojennej Polsce znakomicie opisał Marek Hłasko w noweli "Następny do raju", na podstawie tej powieści został nakręcony film "Baza ludzi umarłych" (polecam oba dzieła).

Ale wracając do recenzji. Otrzymujemy zbiór czterech opowiastek, gawęd („Draka w Czarnej Górnej”, „Miara człowieczeństwa”, „Naprawdę duże pieniądze”, Kimadło u Wampira”). Miejsce akcji niezepsute cywilizacją, gdzie życie toczy się powoli swoim wolnym rytmem. I nagle pojawiają się bohaterowie opowieści burzące te sielskie obrazki. Ich przedstawienie jest niezwykle zabawne, pełne przymrużenia oka i karykaturalnych elementów. Bohaterami są głównie mieszkańcy Bieszczad. Nieco oderwani od rzeczywistości, od reszty kraju. Autor w doskonały sposób, nieco przerysowany, ukazuje ich codzienne perypetie, wplatając w to mnóstwo humorystycznych sytuacji. Autor posługuje się lekkim i wprawnym piórem. Tekst stylizowany jest na ludową gawędę, a słuchacz może naprawdę wczuć się w klimat Bieszczad (przynajmniej ja go czułem) i poczuć, jakby słuchał opowieści przy ognisku. Opowieści z jednej strony niezależne od siebie, ale wiążą się w całość.

Nie jest to arcydzieło literatury, ale jeśli szukasz czegoś, co poprawi nastrój i sprawi, że zapomnisz o troskach, to zdecydowanie polecam ten audiobook. Jego humor, zabawne sytuacje, niesamowicie barwne postaci i mistrzowsko napisane opowiadania pozwolą Ci oderwać się od rzeczywistości i zanurzyć w świat bieszczadzkiego klimatu. Towarzyszy temu znakomity lektor, który poprzez barwę i intonację głosu sprawi, że trzy godziny słuchania miną szybko, a ma się ochotę na znacznie więcej. Może nabierzecie tak jak ja ochoty na biały ser, niekoniecznie od sklepowej z Wetliny.

Zachęcam, aby rzucić wszystko i... zabrać się za słuchanie bieszczadzkich opowieści. Albo jak śpiewał W. Młynarski:
„Zamiast dzień stracony gonić, zamiast ronić łzy spod rzęsy,
Po prostu wyjedźcie w Bieszczady!”.