Księga dla starych urwisów. Wszystko, czego jeszcze nie wiecie o Edmundzie Niziurskim recenzja

Należę do pokolenia wychowanego na „Marku Piegusie”. Czytałam też oczywiście w dzieciństwie „Sposób na Alcybiadesa” i „Nikodem, czyli tajemnica gabinetu”. ”Klubu włóczykijów” i „Adelo, zrozum mnie” nie czytałam, bo były takie bardziej „chłopackie”. Ale doceniam absurdalny humor Niziurskiego, wiele powiedzeń z jego książek wciąż funkcjonuje w naszym pokoleniu. Pomyślałam, że ktoś z taką inteligencją i specyficznym poczuciem humoru musiał być bardzo interesującym człowiekiem. Chciałam się czegoś więcej o nim dowiedzieć, więc przeczytałam tę biografię. I nie dowiedziałam się.
To nawet nie jest biografia, tylko analiza twórczości Niziurskiego. Po krótkim rysie biograficznym autor zabrał się za streszczanie WSZYSTKICH powieści Niziurskiego i opisywanie głównych postaci z jego książek. Po co? Ci, którzy czytali- znają, ci, którzy nie czytali- wolą przeczytać w oryginale. Momenty, kiedy lekturę książek swojego ulubionego pisarza wspominają Zygmunt Miłoszewski, Mariusz Czubaj, Grzegorz Kasdepke czy Juliusz Machulski czyta się świetnie. Podobnie dowcipnie, ze swadą i z czułością wspomina ojca syn pisarza Marcin. Jednak całość jest nudna. Są owszem zabawne rysunki, cytaty i quizy z książek Niziurskiego, które trochę ratują sytuację, ale mam wrażenie, ze autor nie miał na tę książkę pomysłu.
Plusem tej lektury dla mnie jest to, że uświadomiłam sobie, iż nie czytałam wielu, według autora świetnych książek Niziurskiego. Na książki młodzieżowe jest już dla mnie raczej za późno. Natomiast dwa, podobno niezłe kryminały z lat 50-tych (o których nie wiedziałam, że istnieją) muszę nadrobić.