Morderczynie i psychopatki recenzja

Statystycznie zdecydowanie więcej zbrodni popełniają mężczyźni, ale niestety w grupie morderców można natknąć się również na kobiety.

Nahlah Saimeh napisała książkę, w której zwróciła uwagę czytelników na osiem kobiet, bezwzględnych morderczyń i psychopatek. Każdy rozdział poświęcony jest innej osobie i innej historii.
Czy wiecie na jakie pytanie odpowiada między innymi psychiatria sądowa? Należą do nich między innymi: „Jak to możliwe, że kobieta zabija własne dziecko? Dlaczego świadomie pozostawia je na pastwę brutalnego partnera? Dlaczego go nie chroni?” To właśnie odpowiedzi na wyżej wymienione problemy wskazuje nam autorka.

Wymienione tutaj sytuacje były przerażające. Jak w ogóle można było do tego dopuścić!!! Niestety w zasadzie w każdym przypadku wiązało się to z dzieciństwem i wychowaniem owych kobiet. W młodości zaniedbane, niekochane, bez odpowiednich wzorców, bez wsparcia rodziny i rodziców, nie wiedziały jak powinny postępować w swoim dorosłym życiu.
Czy wiecie, że „do dwóch trzecich dzieciobójstw w rodzinie dochodzi w pierwszym roku życia dziecka, a motywy są bardzo równe. Klasyczny neonatyd, a więc zabicie noworodka w pierwszych dwudziestu czterech godzinach życia przez matkę, popełniany jest w większości dlatego, że ciążę wypierano lub ukrywano”… Włos się na głowie jeży, jak tak można. Zdaje sobie sprawę, że wiele młodych matek popada w depresję poporodową, ale od razu uciekać się do takich czynów… przerażające…

Autorka bardzo często zwraca również uwagę na fakt, iż panie miały zaburzenia osobowości typu borderline. Cechuje się to między innymi silnymi tendencjami autodestrukcyjnymi, impulsywnością oraz brakiem stabilności emocjonalnej.

To książka warta przeczytania, ale momentami zatrważająca… Kolejny raz uświadamiająca nam, jak istotne jest wychowanie, które buduje nas samych i naszą przyszłość.
Istotą jest wytłumaczenie czym kierowały się kobiety, jak działała ich psychika. Czego doświadczały w swoim życiu, a była to zarówno przemoc fizyczna, jak i psychiczna.

Dodatkowo duży plus za język, który był zrozumiały i prosty. Autorka nie stosowała medycznych określeń, a jeśli już jakieś wprowadzała bardzo skrupulatnie je tłumaczyła.