Moje ptaki, zwierzaki i krewni recenzja

Gerald Durrell " Moje ptaki, zwierzaki i krewni" trylogia z Korfu część 2,

Nie ma lepszego przewodnika po przyrodzie wyspy Korfu niż dziesięcioletni Gerry Durrell, który po latach spisał swoje wspomnienia z dzieciństwa ukazując wyspę jako miejsce przyjazne do życia, sielskie, pełne interesujących przedstawicieli fauny i flory i nie mniej ciekawych dorosłych postaci.

Kiedy tylko wiedziałam już, jaka będzie destynacja moich tegorocznych wakacji, zdjęłam z półki Trylogię z Korfu i zapakowałam do walizki. Miałam nadzieję, że jej lektura w otoczeniu przyrody, która w powieści odgrywa niezwykle ważną rolę, będzie strzałem w dziesiątkę. Nie myliłam się.

Nie ma możliwości nie zakochać się w Korfu, tak jak przed laty przydarzyło się to rodzinie Durrellów, która pewnego dnia, zabrawszy najpotrzebniejsze rzeczy, przeprowadziła się na wyspę. A dziesięcioletni jeszcze wtedy Gerry obserwując otoczenie, zadurzył się w jej przyrodzie. Przyglądał się życiu zwierząt, starając się poznać je jak najlepiej. Przynosił do domu mnóstwo jej przedstawicieli, czasem ku uciesze, choć częściej wprawiając rodzinę w rozpacz, bo na modliszki, gekony, mewy, żółwie, psy a nawet skorpiony, można było natknąć się wszędzie. W drugiej części zwierzęcych bohaterów pojawia się jeszcze więcej, są również nowi, jak chociażby niedźwiedź.

Z takim przewodnikiem przebywanie w otoczeniu lokalnej fauny i flory staje się wręcz niebiańskim doznaniem. Zachwycająca jest dziecięca, prosta, ale jakże szczera miłość do otaczającej przyrody. Chęć poznania wszystkiego, dotknięcia, umiejętna obserwacja. Czytając pełne miłości opowieści Gerrego o kolejnych zwierzętach, ale również zabawne historie związane z rodziną, wakacyjny pobyt na Korfu jawi się jeszcze cudowniejszym przeżyciem, a i wiele zwierząt okazuje się nie tak strasznymi czy niebezpiecznymi, jakimi widziałam je wcześniej.

Cudownie jest móc choć przez moment poprzebywać osobiście w miejscach, które opisują książki. Atmosfera oraz unoszący się nad lekturą duch bohaterów, stają się wtedy jeszcze bardziej wyraziste i odczuwalne. A z kochającego nawet najbardziej odpychające zwierzęta Gerrego, warto brać przykład.