Moje córki krowy recenzja

Kinga Dębska "Moje córki krowy". 

Marta - aktorka serialowa, kobieta nieszczęśliwa, zimna, zamknięta w swoim świecie. Pomimo pracy w serialu, pomimo dorosłej córki, nie potrafi odnaleźć się, nie potrafi być szczęśliwa.

Kasia - młodsza siostra Marty, sfrustrowana nauczycielka, nieszczęśliwa żona, nieudana matka szesnastolatka, który pali trawkę. 

Marta ma mieszkanie, Kasia mieszka u rodziców. Kontakt z siostrą jest sporadyczny i nie przypomina normalnych relacji. W sumie, relacje między siostrami a ich rodzicami też są okropne. Chamskie odzywki, dialogi. Agresja, wyzwiska, brak normalności. Alkohol, używki. Jednym słowem, patologiczna rodzina. Patologiczna relacja.

W jednym momencie życie kobiet wywraca się o 180 stopni. Ich matka, po walce z rakiem szyjki macicy, nie wraca do swojego życia, bowiem pęka jej tętniak. Stan wegetatywny, śpiączka, brak szans na poprawę. W tym samym czasie ich ojciec choruje. Guz mózgu. Glejak, najgorszy stopień. Brak szans na ratunek. 

Wszystko to sprawia, że i tak niestabilny świat dorosłych kobiet, upada. Mierzą się z czymś, z czym sobie nie radzą. Dodatkowo nie potrafią same ze sobą rozmawiać, nie czują w sobie oparcia. 

Książka straszna pod względem stylu. Na każdej stronie multum przekleństw. Prawdziwa patologia. Dziwiłam się, gdy czytałam o relacjach. To nie są zdrowe relacje, takich wyzwisk nikt nie chciałby słyszeć od własnych rodziców. Byłam i dalej jestem w szoku. 

Czasami miałam wrażenie, że zbyt mocno przerysowana. Taka nierealna. Źle mi się czytało, a jednocześnie nie mogłam odłożyć. Po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się do słownictwa, co trochę ułatwiło sprawę. 

Kolejny plus to głębszy sens. Bo jest ukryty przekaz. Życie jest bardzo kruche. A to, co wyniesiemy z domu, ma ogromną moc wpływania na naszą przyszłość. 

Nie powiem, żeby była to powieść lekka. Nawet pomijając styl. Nie ma może ogromu emocji, wszystko wydaje się bezbarwne, pomimo to, pewne fragmenty łapały za serce.  

Film pod tym samym tytułem oglądałam, też byłam w szoku, ale nie aż w takim, jak po przeczytaniu książki.

Sama nie wiem, czy polecam.