Przecinaczka recenzja

Zupełnie przez przypadek przeczytałam moją pierwszą książkę z modnego ostatnio gatunku YA/romantasy. I jeśli ma to być pozycja jakoś reprezentatywna dla tego nurtu - to również ostatnią ;)

Przyznałam jedną gwiazdkę za interesujący pomysł, stworzenie świata z motywami z mitologii greckiej, gdzie współcześnie żyjące osoby są odległymi potomkami bogów i bogiń, dziedziczącymi ich moce i próbującymi sobie z nimi jakoś radzić na co dzień.

Główna bohaterka, Io Ora, jest najmłodszą z trzech sióstr z rodu Mojr, bogiń przeznaczenia, z których pierwsza przędzie nić ludzkiego żywota, druga ją podtrzymuje i rozwija, a trzecia przecina. Stąd jej wyjątkowa umiejętność widzenia Gobelinu, plątaniny nici wszystkich istot żyjących, oraz przerywania ich, gdy zajdzie taka potrzeba, który to talent wykorzystuje w swojej pracy prywatnej detektywki do wynajęcia.

Brzmi dobrze, poproszę o historię dziejącą się w tym uniwersum.
Ale historii nie ma. Uniwersum nie ma. Niczego nie ma.

Zaczynając od tego, że cały ten świat jest skonstruowany nielogicznie, pełen niespójności i, nie bójmy się tego słowa, idiotyzmów. Sensu nie mają relacje społeczne ani codzienne funkcjonowanie tej rzeczywistości. Lokalna mafia, bandyci podobno trzęsący całym miastem, opisana jest na zasadzie "jak sobie mała Kika wyobraża złych ludzi, ojejku jej, jacy oni groźni". Zajęcia podejmowane przez osoby obdarzone wyjątkowymi mocami mają doprawdy luźny związek z ich umiejętnościami. I tak dalej, i tym podobnie. To, co jest największą siłą fantastyki, czyli możliwość tworzenia odmiennych światów, zostało położone zupełnie. Jest pomysł, ale nie podąża za nim ciekawe rozwinięcie.

A im dalej, tym gorzej. Bohaterowie nie mają osobowości. W romansie między nimi nie ma chemii. W historii "kryminalnej" nie ma napięcia. W warsztacie literackim nie ma umiejętności opowiadania zajmujących historii. Porażka na całej linii. Widać, że chociaż tłumaczka się stara, ale nie bardzo ma z czym pracować, gdy materiał źródłowy jest chaosem nieudolnie utkanych wątków na porwanej osnowie #kłębek_bzdur

Ale dałam też drugą gwiazdkę i jest to docenienie przecudnego wydania. Okładka jest bardzo kolorowa i sugestywna, a plątanina nici stanowi na niej wypukły reliefowy wzór, wyczuwalny pod dotykiem i połyskujący w świetle. Do tego krawędzie stron zabarwione na amarantowy kolor dobrze komponują się z całością projektu graficznego i stanowią razem ucztę dla oka.

Upiększyłaby półkę każdego czytelnika, szkoda tylko, że w środku nie ma co czytać.