Po drugiej stronie raju recenzja

Pisząc te słowa od razu po skończeniu, mogę powiedzieć wam jedno – przeczytałam trudną historię.

Poznałam kobietę, która znalazła się w moralnie dwuznacznej sytuacji, a wybór, jakiego dokonała w pewnej sprawie, a raczej to, czego się posunęła, sprawia, że czytelnik zacznie ją oceniać. Nie była to etyczna decyzja. Z jednej strony nasuwa się myśl, że to zdrada, zepchnięcie pewnych wartości. Z drugiej co wydaje się zaskakujące, nasuwa się myśl, co ja bym zrobiła na jej miejscu. Młoda, piękna, elegancka, inteligentna kobieta, przed którą jest całe życie, taka jest Ewa. Nie polubiłam, wydawała mi się egoistyczna, okrutna, zimna. Jej decyzje momentami sprawiały, że przewracałam oczami, że zastanawiałam się, czemu taka jest. Oceniałam jej postępowanie. A później uświadomiłam sobie, że nie mam do tego prawa, bo ja nie jestem w takiej sytuacji jak ona.

Przeczytałam trudną, przepełnioną cierpieniem historię mężczyzny, któremu życie wali się w okamgnieniu. Choroba. Nieuleczalna. Jednego dnia masz plany, marzenia, aby zdobywać szczyt gór, rozwijać karierę, mieć dzieci. Kolejnego brutalność losu sprowadza się do parteru. Ból, cierpienie, złość, zwątpienie, początki depresji…

Poznałam kobietę, a raczej matkę. Z ogromnym sercem, chęcią niesienia pomocy, nieustanną wiarą w cud. Matkę, która cierpi, której los nie oszczędzał.

„Po drugiej stronie raju” jest życiowe. Ta książka pod okładką zapowiadającą coś spokojnego, jesiennego, ciepłego skrywa historię trudną i bolesną. Powieść w kolorach takich, jakie teraz królują za oknem, szara i bura pokazująca prawdziwe życie i problemy. To książka o ciężkiej chorobie, o małżeństwie, w którym coś się wypaliło. O ludziach, którzy popełniają błędy, chowają urazę, wybaczają. Porusza ciężki tematy i stawia czytelnika przed sytuacjami, który są na skraju moralności, albo i nie i prowokuje go do rozmyślań, trudnych refleksji. Moc tej powieści leży w jej prawdziwości.

Cała historia jest przedstawiona z perspektywy Ewy, Zofii, Mateusza, Adama. A czyta się ją bardzo szybko, akcja nie pędzi na łeb na szyję, nie ma zaskakujących zwrotów, nie dzieje się dużo, ale dla mnie nie jest to minusem.

„Brak czasu jest świetną i nośną wymówką. Na taki argument każdy przytaknie głową, bo przecież żyjemy w świecie, który cierpi na deficyt czasu. Brak czasu przykrywa wszystkie pozostałe braki: woli, motywacji, nastroju czy zwyczajnej ochoty”.