Nie sposób zapomnieć recenzja

Na początku października swoją premierę miała powieść obyczajowa „Nie sposób zapomnieć” autorstwa Imogen Clark. Pierwsze z czym czytelnik się zetknie po jej otwarciu na właściwych kartach list. List zostawiony przez zmarłą kobietę - Angie do trójki swoich wieloletnich przyjaciół z prośbą o zaopiekowanie się jej już prawie dorosłą córką Romany. Każdemu z nich przypisała konkretną rolę do odegrania, Maggie jako prawniczce przypadła w udziale rola doradcy prawnego. Leon z kolei został przypisany spraw związanych z kulturą. Natomiast ostatni z przyjaciół – Tiger, wolny duch i włóczykij ma za zadanie poszerzyć życiowe horyzonty jej córki. Jednak jeszcze ktoś, kto jest od nich dużo młodszy i w zasadzie nieznajomy temu szerszemu gronu został również wciągnięty do roli opiekuna, jest to Hope, która ma zadbać o związki, przyjaźnie sprawy sercowe Romany.

Autorka w swej powieści poprzez retrospekcję zapoznaje nas z bohaterami. Ukazuje czytelnikowi jak na przestrzeni trzydziestu lat głównie ta pierwsza trójka wraz z Angie, zaczynała się poznawać i oswajać ze sobą. Co ich połączyło. Jakie idee przyświecały młodym studentom i czy w nich wytrwali na przestrzeni trzydziestoletniej przyjaźni. Bo musicie wiedzieć, że jest to przede wszystkim właśnie książka o silnej więzi, która łączy zupełnie obce osoby. O jej mocy i o wsparciu jaką daje w trudnych momentach życia. Powieść ta pokazuje również ludzi, którzy są różni niczym dzień i noc, słodycz i sól a jednak tak jak one równoważą się dzięki temu zróżnicowaniu. To właśnie za sprawą ich różnorodności Angie mogła powierzyć im jakże odpowiedzialne zadania wobec swojego dziecka, dla którego rodzic zawsze pragnie tego co najlepsze.

Chociaż książka nie skupia się jedynie na jednym bohaterze i próbuje pokazać rzeczywistość z perspektywy większości z nich to mimo wszystko motorem i spoiwem jest tutaj nieżyjąca Angie. Dzięki niej lektura nabiera tempa, sprężystości i kolorytu. Jest ona w życiu bohaterów niczym barwny ptak i wskutek jej zachowań życie pozostałych członków „ekipy” było bogatsze w doświadczenia życiowe a na pewno zostało wzbogacone o siłę i moc przyjaźni.

Uważam, że książka warta jest sięgnięcia po nią i doświadczenia mnogości uczuć z niej wyzierających.