Droga do Domu. Księga II recenzja

Księgę II przeczytałam wczoraj jednym tchem. To prawdziwy 'page-turning book', jak by napisali w New York Timesie. Podobnie jak przy Księdze pierwszej miałam wrażenie, że czytam powieść, jakich obecnie się nie pisze. Przy części pierwszej, która opowiadała o przygodach wilczej pary Prota i Arny, nasunęły mi się skojarzenia z pozytywizmem, bo wówczas przyroda była ważnym bohaterem powieści. Wilki w Księdze drugiej też się pojawiają, bo książki są spójne czasoprzestrzennie. Wilki są przyjaciółmi głównego bohatera, starego Walona, więc i tutaj się pojawiły, ale Księga druga to osobna historia.
Tak jak Księga pierwsza, rozgrywa się w XVII wieku w Górach Izerskich, w wiosce, która dziś jest Szklarską Porębą. Akcja Księgi drugiej jest późniejsza niż Księgi pierwszej i rozgrywa się niewiele później niż Księga pierwsza. W okolicy powstała huta szkła. Jednocześnie w lasach prowadzących do huty grasuje banda rzezimieszków, która morduje przejeżdżających ludzi. Do pomocy wkracza Walon, który ma dobre serce, zna ofiary, a przede wszystkim czuje się opiekunem tych terenów. Do jego chaty zaś przybywa 'wielki jak smok' mężczyzna, który dziwnie wypytuje o Walona, ogląda gospodarstwo, mówi dziwne rzeczy o konieczności kupienia większego psa, a co gorsze, okazuje się, że skłamał mówiąc, że we wsi nikt go nie chciał przenocować.
Intryga się rozwija, jest bardzo ciekawa. Autor połączył elementy kryminalne ze światem przyrody i gór. Skarb Walończyków znów odgrywa ważną rolę w fabule. A co ważne, nie jest to ponawianie trików fabularnych z Księgi pierwszej! Okazuje się, że przy talencie pisarskim autora można napisać świetną i nie nudną kontynuację książki. W Księdze drugiej jest sporo humoru, którego nie było w Księdze pierwszej. Wprowadza go historia stolarza i jego żony.
Poza wartką akcją i intrygującą historią z dawnych lat w magicznym miejscu pod Śnieżką mamy przepiękną przyrodę. Opisów zachodów słońca od czasów 'Nad Niemnem' chyba zapomnieliśmy w literaturze polskiej.. (ja je lubiłam czytać). Tutaj opisy są i są antropomorfizowane, np. chmury na niebie są jak kokierująca kobieta przed kochankiem.... Fajnie się to czytało.
Zakończenie daje rozluźnienie nagromadzonych emocji czytelniczych i rozwiązuje akcję.

Powieść zaliczyłabym do literatury przygodowej. Kiedyś takich książek było dużo, a teraz zdaje się, że się tak nie pisze. Teraz w modzie są albo historie dziecięce, albo od razu skok w głęboką dorosłość i powieści z erotyką albo fantasy. Pan Żuchowski napisał powieść o przygodzie i o świecie gór, które wiele osób uwielbia. W tym świecie gór kryje się ukryta magia, którą trzeba zauważyć: wilki, stare drzewa, które mają duszę, świat dawnych mieszkańców, których duch pozostał. Jest walka dobra ze złem, a Walon jest tu mocnym charakterem, który pokonuje przeciwników przede wszystkim inteligencją.
Bardzo polubiłam bohaterów 'Drogi do Domu' i mam nadzieję na kontynuację.