Dziewczyna z perłą recenzja

Chevalier znana jest z tego, że do konkretnego wydarzenia snuje w sposób mistrzowski wymyśloną fabułę, która wręcz iskrzy się od emocji. Nie inaczej jest tym razem. Bo oto mamy wielkiego malarza i zwyczajną służącą, między którymi rodzi się... coś. Jakieś magiczne przyciąganie, które sprawia, że ona daje mu więcej, niż on mógłby się od niej spodziewać. Daje mu swoje piękno, które czyni ich niezapomnianymi. Johannes Vermeer "Dziewczyna z perłą" Zawsze zastanawiałam się, jak można napisać książkę tak, by przemawiała kolorem, obrazem, zapachem. Ciągle nie wiem, jak to zrobić, ale Chevalier wie. Tworzy historię tak wciągającą, zaskakującą, że nie można nie odwrócić strony i czytać, czytać, czytać. Tworzy historię, przy lekturze której wydaje się, że stoimy przed obrazem Vermeera, widzimy odblask światła w perle i nagle wiemy, jak było naprawdę. Kim była holenderska Mona Lisa. Chevalier nie była już nowicjuszką kiedy pisała "Dziewczynę z perłą" (niestety, jej pierwszej powieści "Niebieska sukienka" nie miałam okazji przeczytać), trudno się więc dziwić jej wyrobionemu już stylowi i pomysłowi na książkę. Niewątpliwie, książce pomaga też koncept - niewielu ludzi nie ma pojęcia o jakim obrazie opowiada książka. Nie dziwią mnie więc entuzjastyczne recenzje w wszystkich światowych dziennikach, tygodnikach czy miesięcznikach. Nie dziwi mnie nakład książki sprzedany w wielu krajach świata. Tak samo jak nie dziwi mnie rychła ekranizacja. Wolałabym jednak, żeby ludzie zamiast poprzestać na filmie (jak uczyniła spora część mojej licealnej klasy) sięgnęła po książkę. Bo to świetnie napisana historia, którą po prostu trzeba znać. Nawet, jeśli jedyną realną postacią jest sam Johannes Vermeer, a Griet nigdy nie istniała.