Minaret recenzja

Książkę połknęłam jednym tchem. Nie tylko wciągnęła mnie historia Najwy, ale także obyczaje muzułmańskie, z którymi miałam małą, wręcz niewielką styczność.
Książkę podzielono na 6 części, 3 dawne życie bohaterki, 3 dotychczasowe. Najbardziej upodobałam sobie te 3 części po 2000 roku w Londynie, gdy nasza bohaterka staję się wierząca, znajduję pracę i miłość.
Książka o tyle zachwyciła mnie historią, o ile bardziej spodobała mi się gęstość informacji o islamie,o ich wyznawcach, zwyczaje, odczytywanie Koranu, spotkania w meczecie. Ich religijność.
Co mnie najbardziej zaskoczyło? Fakt, że nie wszystkie młode kobiety nosiły togę czy tradycyjny strój. Wiedziałam, że tak jak katolicy, każda inna religia ma prawo nie przestrzegać zasad religii. Ale zdziwiło mnie to, że wśród muzułmanów jest tylu ludzi, którzy się nie modlą, nie przestrzegają postu. Dziwne jest takie twierdzenie, że akurat ta religia jest posłuszna swojemu Bogu, aż głupio mi, że tak myślałam, to dowodzi tylko tego, że miałam tak małą styczność z tą religią i że szybko powinnam to zadrobić. Nie powiem, że ta religia mnie nie zachwyciła. Bo byłoby to czyste kłamstwo. Jestem oczarowana tym oddaniem, miłością do rodziców, czystością ich sumień czy też poszanowaniem dla innych. I tu właśnie spotykam się z największym zdziwieniem, że ludzie tak mało znają tą religię, ich wyznanie, a tak bardzo o nich mówią. Potrafią tylko stwierdzać, że u muzułmanów są sami terroryści. Teraz z jeszcze większą gorliwością będę bronić tych ludzi, bo tylko niektórzy ulegają wpływom politycznym, bo co jak co, ale dużą miarę gra w tym polityka. I spoglądając z innej strony, chrześcijanom też to się zdarza, bo nie raz słyszymy o sektach. Więc z tym większym zdziwieniem patrzę na to jak ludzie patrzą na inne kultury.