Jej wszystkie życia recenzja

Deven dowiaduje się, że jej siostra Kennedy popełniła samobójstwo. Na okazaniu ciała przez policję Deven jednak jej nie rozpoznaje… Wszystkie kolejne odkrywane przez służby fakty wskazują jednak, iż zmarła to zaginiona Kennedy, a może Amber, Vanessa czy… ? Deven nie może w to uwierzyć i zdezorientowana szuka prawdy na własną rękę. Odkrywając kolejne fakty z życia swojej siostry Deven traci orientację, czy ją w ogóle zna:

„Kim ona jest?

- Po prostu nie mogę uwierzyć, że niczego nie zauważyłam – powiedziała bardziej do siebie niż do Paula. - Przecież wiem, że moja siostra lubi robić zakupy i wydawać pieniądze. Wiem, ze robi operacje plastyczne, chodzi do drogiego fryzjera i tak dalej. Ale złodziejstwo, Paul? Kurde, czy ona w ogóle kiedyś miała prawdziwą pracę?”.

Jaka jest historia Kennedy? Dlaczego zaginęła (czy rzeczywiście zaginęła?), jaki sekret ukrywa i czy Deven udźwignie prawdę?

Briana Cole w thrillerze „Jej wszystkie życia” poprowadziła narrację dwutorowo – w trzeciej osobie o bieżących wydarzeniach i toku prowadzonego śledztwa przez policję i Deven oraz w pierwszej w formie pamiętnika prowadzonego przez Kennedy. Ta koncepcja nadawała dynamizmu całej powieści i podnosiła dramatyzm kolejno odkrywanych faktów przez czytelnika. Bardzo podobała mi się uknuta przez Autorkę intryga i sposób prowadzenia całej fabuły. Sprawnie dodawała kolejne nitki historii, łączyła je, myliła tropy a wyjaśnienie sprawy i zakończenie bardzo mnie zaskoczyło.

Dwie siostry, Deven i Kennedy, jedna matka, dwóch ojców. Skomplikowane rodzinne relacje. Straty, których doświadczamy w całym swoim życiu i trudne momenty żałoby, przez które musimy przejść: „gdzieś przeczytałam, ze żałoba to miłość, która która nie ma się gdzie podziać (...)”. Relacja siostrzana zaraz po relacji z rodzicami jest najważniejsza a jednocześnie najtrudniejsza w naszym życiu. Wypracowanie zdrowych relacji w dorosłości jest kolejnym krokiem w naszym psychologicznym rozwoju. Wyznaczenie granic, pilnowanie ich, troska i miłość siostrzana dają nam silne oparcie, bezpieczeństwo, poczucie więzi i przynależności. Za jej kształt są jednakże odpowiedzialni rodzice i sposób wychowywania. Podobały mi argumenty Autorki udowodnienia tezy, że dorastanie w dysfunkcyjnej rodzinie zawsze będzie pociągało za sobą skutki psychologiczne, które bardzo trudno będzie naprawić w swoim dorosłym życiu (aczkolwiek nie jest to niemożliwe) a zbudowanie swojej własnej ścieżki życia bez odpowiednio ukształtowanych przez rodziców zasobów w nas, wymaga bardzo dużo pracy własnej. Mimo wszystkich naszych urazów warto mieć świadomość, że „prawda bywa paskudna, ale przynajmniej jest prawdziwa” i zawsze jest lepsza od niewiedzy.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Skarpa Warszawska (#reklama).