Autoboyography recenzja

“Autoboyography” jest właśnie taką książką. Gdy sięgałam po nią w oryginale, te kilka lat temu, od razu poczułam z nią wspólny rytm. Po jej polskiej wersji spodziewałam się dużo i może miałam zbyt wysokie wymagania... Ale od początku!

Historia ma miejsce w Provo, które jest bardzo religijnym miastem. Poznajemy Tannera - narratora, Autumn - jego najlepszą przyjaciółkę, oraz Sebastiana - syna biskupa i jego największe zauroczenie. Chłopak ma za zadanie w ciągu czterech miesięcy napisać powieść. Tyle czasu, więc co może pójść nie tak? No właśnie: Sebastian. Od miłości do wiary długa droga, jednak nie w tym miasteczku. Związek kobiety i mężczyzny jest na porządku dziennym. Jednak gdyby połączyć w pary osoby jednopłciowe… tutaj sprawa się komplikuje: “(...) jeśli facetowi podobają się inni faceci - będziemy patrzeć na to przez palce. Jeśli jednak zacząłby się z nimi całować - to już niedobrze.” - większego komentarza chyba nie potrzeba.

Christina Lauren, czyli moje ulubione autorki, poradziły sobie z tematem wiary bardzo dobrze. Przemyślenia bohaterów, ich zachowania, rytuały czy zwykłe rozmowy zostały przedstawione naprawdę ciekawie. Nigdy nie zagłębiam się w te rejony, jednak poznanie kawałka mormońskiego Provo było dla mnie czymś nowym. Choć często musiałam wchodzić na różne strony, by lepiej zrozumieć działania tej wspólnoty (polecam post na ig wydawnictwa związany z tym tematem), to nie odebrało mi to przyjemności z lektury.

Tanner i Sebastian to postacie, których lubi się od pierwszych stron. Mają różne poglądy, jednak nie próbują narzucać swojego zdania innym. Ich relacja od pamiętnego spotkania w szkole mnie oczarowała. Jest pierwsze zauroczenie, są rozterki i rozmowy. Urok nie opuszcza nas nawet na chwilę. Autorki wybrały ciekawe rozwiązanie w końcowych rozdziałach, które swoją drogą są opowiedziane z perspektywy obu chłopaków. Do ostatniej strony potrafią trzymać w niepewności, by na końcu… prawdziwie wybuchnąć.

Teraz coś czego nie lubię, czyli narzekanie. Na co? Na tłumaczenie. W kwestii tej książki zrobiłam się wybredna, bo przez pewną część słuchałam jej w audio, jednocześnie mając przed oczami wersję oryginalną. Teraz już wiem, że to było złe. Rola tłumacza jest niezwykle ważna i czasami ciężko jest przełożyć tekst. Wiem też, że nie da się tłumaczyć dosłownie (kto by to wtedy przeczytał, ugh). Jednak mi ono niestety nie pasowało, a wręcz zniechęcało do dalszej lektury. Przykro mi to pisać, ale tak było. Mam nadzieję, że Wy lepiej je odbierzecie!

“Autoboyography” jest historią, która ociepla serca, powoduje uśmiech na twarzy, uczy. Miłość, wiara i niekwestionowany humor Christiny Lauren sprawiły, że miło wracam do opowieści Chłopaków. Pamiętajcie, by zapoznać się z TW❗ przed lekturą.