Psia chata recenzja

Zacznę od warstwy wizualnej, bo w przypadku książek dla dzieci jest ona bardzo ważna - w niektórych przypadkach sposób formatowania tekstu, ilość ilustracji, to czy są kolorowe czy czarno-białe, styl rysunku czy długość rozdziałów mogą zaważyć nad tym, czy książka zostanie przez dziecko przeczytana.
Okładka autorstwa Piotra Letachowicza (prywatnie męża autorki) dość dobrze zapowiada styl ilustracji, które znajdziemy w środku - są one kolorowe, optymistyczne i słodkie. Budzą w odbiorcy pozytywne skojarzenia, czasami bawią, czasami wprowadzają w refleksyjny i pełen zadumy nastrój (jak jedna z początkowych ilustracji obrazujących wstęp do historii Gucia). Nie ma ich zbyt wiele, ale są dobrej jakości. Na osobną wzmiankę zasługuje też to, że tekst - tam gdzie było to wymagane - został bardzo ładnie wkomponowany w treść ilustracji, całość jest czytelna i naprawdę dobrze wygląda.

Tekst został sformatowany w sposób przyjazny dzieciom - marginesy są duże, interlinie również, czcionka też jest większa niż standardowa, ale nie za duża. Widać, że książka powstała z myślą o młodym, samodzielnie już czytającym odbiorcy.

A jak z treścią?, zapytacie.

,,Psia chata'' składa się w zasadzie z krótkich opowiadań, przedstawiających epizody z życia niesfornych zwierzaków zamieszkujących Tajemniczy Dom - miejsce w którym jest dużo miłości, miziania, głaskania, jest w nim dobra karma i zielona kanapa na której śpią psiaki, jest ogród w którym można zakopywać kości, szukać tęczy i prowadzić sprawy Psiego Biura Detektywistycznego. Wieczorem zaś można zwinąć się w kłębek na posłanku i snuć Opowieści z trzciny i tataraku, na dobranoc małemu Szczeniakowi Pako. Czego chcieć więcej?

Opowiadania Ewy Letachowicz są naprawdę sympatyczne i ciepłe, podnoszące na duchu i wywołujące uśmiech na twarzy. Przy tym, co warto wspomnieć, autorka nie ucieka od poważnych tematów okołozwierzęcych - ,,Psia chata'' nie jest jedną wielką sielanką. Lungo i Gucio mają swoją przeszłość przed-domkową i jest ona smutna. Gdy jeden z piesków umiera reszta jego stada wraz z ludźmi musi sobie z tym poradzić. Gdy pojawia się wystraszony Curly trzeba go jakoś powitać (i przy okazji upewnić się, że nie chce zabrać psom domku).
To, w jaki sposób autorka porusza te tematy, to tak naprawdę tylko wstęp do omówienia ich z dzieckiem - nie są one bardzo rozbudowane, a ze względu na dość niewielką objętość opowiadań i fakt, że tematy smutne przeplatają się z optymistycznymi (jak to w życiu bywa) dziecko nie powinno się czuć specjalnie smutne lub przygnębione.

,,Psia chata'' dobrze sprawdzi się jako książka skierowana do czytelników młodszych (6-10 lat) i lubiących zwierzęta. Jej największym minusem jest fakt, że jak na swoją długość (187 stron) jest zaskakująco droga - cena okładkowa wynosi bowiem 35,99 złotych.




*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl