Mieszko. W blasku chwały recenzja

Daniel Komorowski po obszernej serii o wikingach wkroczył na tereny ubogo w kronikach udokumentowanej historii początków państwa polskiego. To dało autorowi dużą swobodę w tworzeniu prawdopodobnych wydarzeń w rozpoczętej w ubiegłym roku serii o Mieszku.

„Mieszko. W blasku chwały” to druga część opowieści o początkach pierwszej polskiej dynastii, której protoplastą miał być legendarny Piast.

W drugim tomie historia zaczyna się po tym, jak w pierwszym Mieszko uniknął śmierci z rąk skrytobójcy. Przypomnę, że zmarły ojciec, kniaź Siemomysł, wyznaczył go na swego następcę, mimo iż wcześniej wygnał syna ze swej ziemi. Mieszko ma dwóch braci. Każdy skrycie lub jawnie marzy o przejęciu władzy. Dagome staje przed wyzwaniem objęcia tronu zgodnie z zaskakującą wolą zmarłego.

Droga do tronu nie jest łatwa. Utrudniają ją liczne intrygi, zdrady i niebezpieczeństwa. Niemniej Mieszko rusza po należną mu schedę. To potężny i bezlitosny wojownik, który rzadko idzie na ustępstwa a wraz ze swoją drużyną sieje postrach tam, gdzie się pojawi. Czekają na niego walki i musi się wykazać niemałym sprytem.

Komorowski dobrze skonstruował postacie. Są barwnie scharakteryzowane z wyraźnie zaznaczonymi cechami. Przeżywają rozterki i mają zaakcentowane motywacje działań. Autor między innymi dzięki zastosowanej stylizacji językowej świetnie oddaje koloryt epoki: życie w osadach, grodach, brutalne starcia, bitewny wir i egzystencję mieszkańców w poczuciu zagrożenia ze strony wrogów. Komorowski potrafi zbudować napięcie, tworząc dynamiczne, pełne realizmu sceny bitewne – to też trzeba mu oddać.

Sama akcja powieści jednak mogłaby być bardziej dynamiczna. Jest w niej wiele momentów, które tworzą narracyjne dłużyzny wywołujące u czytelnika niemiłe zniecierpliwienie. Podobnie jest z wplecionymi w akcję licznymi scenami erotycznymi. Czy rzeczywiście można powiedzieć, że są erotyczne? Opisane prosto, tak mało literacko i dosłownie (po co?), że mogą wywoływać niesmak nawet u czytelników, którym daleko do pruderii.

Część „Mieszko. W blasku chwały" to umiejętne utkany z faktów i fikcji świat przedstawiony pełen emocji, bitewnego ferworu, ciekawych postaci, intryg, miłości i zdrad. Zakończenie jest niezwykle zagadkowe. Kogo na polanie spotkał waleczny Mieszko-Dagome i Palnatoki?
Czekam, może już mniej niecierpliwie, na kolejną część.