Skóra recenzja

Znajomość z panem Piotrem Kościelnym zaczęłam od "Zwierza" i byłam pod ogromnym wrażeniem pracy, jaką pan Piotr włożył w tę książkę, mieszania wątków , intrygi, sposobu przedstawiania głównych bohaterów, że czułam się jakbym ich znała. Więc"Zaginioną" kupiłam jak tylko ukazała się w księgarni i tu zaskoczenie- łatwo, szybko, prosto do celu, język, styl, słabiutkie, no jak inny autor. Oczywistym było, że potrzebowałam "Skóry" aby ostatecznie wyrobić sobie zdanie o autorze, ale trudno mi ocenić jednoznacznie tę książkę.

Mamy tu przede wszystkim wydział "zabójców"- policjantów z komendy wojewódzkiej we Wrocławiu, którzy tropią niesamowicie brutalnego seryjnego mordercę. Sposób mordowania jest tak krwawy i nieprzewidywalny, że można by się pokusić o stwierdzenie, że mamy polską wersję Chrisa Cartera 😉 . To na duży plus, lubię kiedy w książce dzieje się krwawo i brutalnie.

Policjanci są wulgarni, używają dosadnych określeń, czasem muszą zapić trudy pracy i ja to rozumiem, bo robota jest stresująca. Ale czasem ta wulgarność brzmi tu trochę na siłę, niepotrzebnie. Czasem nagle w narrację trzecioosobową autor wplata nam przemyślenia któregoś z bohaterów, co po prostu nie pasuje, a te myśli nagle wrzucone w narrację brzmią sztucznie. Stylistycznie też jeszcze sporo do życzenia, czasem brzmi jak wypracowanie. Może za bardzo się czepiam, ale kiedy czytam, że ktoś "zamknął drzwi i wyszedł" to zastanawiam się, czy ktoś czytał to przed wydaniem?
Zupełnie niepotrzebne opisy uczuć pobocznych bohaterów, którzy nagle w ciągu dwóch dni odkrywają miłość swojego życia, albo myślą o tym, że lubią czytać akta spraw na klopie. Mam wrażenie, że tu autor chce nas zaprzyjaźnić z bohaterami powieści. Owszem większość policjantów jawi się jako "równe chłopaki", a jednak nie ma aż takiego efektu jak w "Zwierzu"

Sam pomysł na seryjnego mordercę podoba mi się bardzo, ale brak tu rozwinięcia. Dosyć szybko dowiadujemy się jak typuje swoje ofiary, ma to coś wspólnego z wiarą, ale czemu akurat to? Skąd mu się to wzięło? Tego się nie dowiemy. Przyznam, że autor już w połowie rzuca podejrzenie na mordercę, ale to akurat wyszło tak subtelnie, że nie mogłam zrozumieć, czemu gość zachował się tak, a nie inaczej w danym momencie i stwierdziłam, że to kolejny głupek, który wygłasza kwestię niepotrzebną i nie na miejscu. Tu plus za zaskoczenie, bo kiedy okazało się, że to on mordował wszystko już pasowało. Jednak wiedziałam, że to on jest mordercą kawałek przed zakończeniem. Myślę, że niestety nietrudno to zgadnąć. Zakończenie jest typowe dla Kościelnego i za to lubię jego książki, to je odróżnia od zdecydowanej większości kryminałów.

Podsumowując to taki lekki odmóżdżacz na jeden weekend. Dobry kiedy szukamy krwawej jatki, nad którą nie trzeba dużo myśleć, ale nieodpowiedni, kiedy mamy ochotę na bardziej zajmującą lekturę, zmuszającą do główkowania.