Miejsce początku recenzja

Sięgając po Miejsce początku spodziewałam się powieści fantastycznej, do jakiej przyzwyczaiła mnie już autorka. I moje oczekiwania się potwierdziły, ale dostałam także coś więcej. Książkę o wielkiej samotności i równie wielkim zagubieniu, historię o poszukiwaniu własnej tożsamości i swojego miejsca na ziemi, a także piękną powieść o miłości. Ta powieść jest taką bajką, przypowieścią z ukrytym ważnym przesłaniem.
Hugh jest 21 letnim młodym mężczyzną, mieszkającym z chorą psychicznie matką, której z poczucia obowiązku nie chce zostawić samej. Matka go nie kocha i nigdy nie kochała, ojciec odszedł , zostawiając chłopca samego, obciążonego ponad miarę i swój wiek. Chłopak pracuje w kasie dużego marketu, jednocześnie ciągle marząc o innym życiu, studiach bibliotekarskich, swoim miejscu na ziemi, uczuciu. Niby nic nie stoi na przeszkodzie żeby zrealizował swoje marzenia, ale jakaś niemoc, strach paraliżuje go i nie pozwala działać. Uwięziony pomiędzy rzeczywistością, a marzeniami, przytłoczony, niekochany i sfrustrowany do granic możliwości Hugh w końcu wybucha. Wybiega z domu i pędzi przed siebie. Zatrzymuje się, gdy dookoła niego roztacza się las, pod nogami szemrze strumień. To jego miejsce, wreszcie znalazł się w domu, w miejscu początku, nowego życia. Udało mu się. Odtąd przychodzi tam każdego dnia, nabiera sił, odpoczywa. W tym miejscu czas zwalnia tak bardzo, że gdy wraca po kilku godzinach leniuchowania, w realnym świecie mija zaledwie godzina. Pewnego dnia w swoim miejscu, do którego nikt nie miał wstępu, spotyka dziewczynę, wrogo do siebie nastawioną. Irena trafiła tam wcześniej, jako 13 latka, samotna, przerażona i wyobcowana. I tak zaczyna się ta historia, opowieść o walce ze strachem, niemocą i z samym sobą. I opowieść o rodzącym się uczuciu.
Ursula Le Guin napisała piękną książkę o dojrzewaniu i odnajdywaniu siebie i swojego miejsca w życiu. Polecam każdemu.