Ziemiożerczyni recenzja

"... połykam ziemię. Przedtem połykałam ją dla siebie (...) Później zaczęłam jeść ziemię dla innych..."⁣
⁣
Ziemiożerczyni to dziewczynka, której matka zmarła, a ojciec był, lecz nikt nie wiedział gdzie (został po nim jedynie otwieracz).
Nią i jej starszym bratem zajęła się ciotka, lecz odeszła gdy dotarło do niej jakie wizje ma jej bratanica. Została sama z bratem Walterem.⁣⁣
Dzięki jedzonej ziemi żadna tajemnica długo tą tajemnicą nie była, a przez to też do drzwi ich domu pukały umęczone smutkiem i żalem dłonie z puszkami napełnionymi ziemią. Ziemia pokazywała jej, co stało się z osobą, z którą była związana, a każda porcja którą zjadła była w niej długo i wciąż chciała mówić, wciąż na nowo krzyczała w niej o krzywdach, które zobaczyła zamykając oczy.⁣⁣
Nie wszyscy ludzie potrafili znieść wiadomości, które miała im do przekazania, nie wszystkie ona sama umiała zapomnieć. Łzy często płynęły same, radość życia zanikała.⁣⁣
Zwykle zapomniała ponieważ mogła, ale postanowiła, że nigdy nie zostanie matką.⁣⁣
Na początku żyła w miarę normalnie, cieszyły ją małe rzeczy i dom pełen kolegów brata, jednak po tym, gdy wskazała sprawcę zniknięcia małego Iana, gdy sprawca do niej strzelał, wszystko się zmieniło. Ogromna dziura po kuli nad drzwiami domu przypominała, że za tę wiedzę ludzie będą dziękować, ale i jednocześnie odwracać się, odchodzić z ich życia.⁣⁣
W ogródku trzymała niebieskie butelki z ziemią, które ludzie zaczęli jej wrzucać. W każdej z nich ziemia miała inny smak i inną tragiczną historię.
Za dnia ich nienawidziła, ciążyły jej, przygniatały ciężarem ludzi, którzy zniknęli.⁣⁣
⁣⁣
Ile ziemi musiała zjeść Ziemiożerczyni, żeby przekonać się, jak podli potrafią być ludzie? Ile, żeby spakować plecak i razem z bratem oraz Mizerią (jego miłością) wsiąść do autobusu i usłyszeć w głowie: "miejsce, gdzie nauczyłaś się jeść ziemię już nie istnieje".

Jeżeli chcecie się przekonać, "co może ciało" warto sięgnąć po tę książkę.
Ludzie bywają różni, a współczucie jest na wagę złota.