Syn biskupa recenzja

O ile pierwsza część sagi "W krainie Amiszów" przedstawiała raczej ogólne funkcjonowanie społeczności, to teraz już wgłębiamy się w mentalność i wiarę. Główną bohaterką książki jest młodsza siostra Debory Leila. Trochę mniej ładna, mniej zorganizowana niż siostra, ale również marząca o miłości i dobrym mężu. Tym bardziej jest ostrożna w swoich oczekiwaniach, bo tuz przed wyjazdem do Teksasu pożegnała swojego przyjaciela, z którym jakoś wiązała swoją przyszłość.
Zainteresowanie dziewczyny wzbudził na jednym ze spotkań wspólnoty Jesse Glik, syn obecnego biskupa, przewodzącego wiosce. Jesse to typ trochę niepokorny, niby związany wiarą ze współwyznawcami, ale taki poszukujący swojego miejsca na ziemi. W tych fragmentach dotyczących wiary Amiszów wyraźnie widać zupełne poddanie się woli bożej z ich strony. Do tego stopnia, że aż trąci to dziecięcą naiwnością. Taka zupełna bezwolność stanowi ogromne zagrożenie choćby w przypadku napaści. Traktowanie wszystkiego jako wolę Boga, bez jakiejkolwiek inicjatywy ze strony człowieka to trochę pozbawianie go posługiwania się rozumem i rozsądkiem. I chyba tym tropem idzie także autorka dając swojemu bohaterowi pewną iskrę poszukiwawczą. Nawiązuje on bowiem relacje ze wspólnotą podobną do jego rodzinnej, ale dająca możliwości rozwoju i dzielenia się z innymi radością z wyznawania wiary.
Innym ciekawym aspektem poruszanym w powieści jest możliwość podejmowania pracy zarobkowej przez członków wioski. Mimo, że stanowia dosyć biedną warstwę społeczną, to nie jest zbyt mile widziane podejmowanie pracy. Tu Leila przełamuje trochę standardy i zaczyna pracować w żłobku w pobliskiej miejscowości. Dojeżdża tam z poznaną niedawno koleżanką oraz z jej ojcem. Samo podjęcie pracy wymagało zgody biskupa, choć znacząco wpływało na podniesienie dochodów licznej rodziny. Koronnym argumentem przeciwko zarobkowaniu jest oczywiści strach przed przesiąknięciem zwyczajami i religijnością " ich" czyli tych wszystkich poza Amiszami. Widać tu swego rodzaju manipulację ze strony przewodniczących wioski.
No i oczywiście nie może w powieści zabraknąć wątku romantycznego, na tyle na ile pozwalają zasady religii. I co ciekawe nie jest w dobrym tonie dotykanie drugiej osoby, czy zwykły pocałunek , ale nie ma nic zdrożnego w tym, że potencjalny kawaler w środku nocy świeci latarką w okno wybranki i zabiera ją na przejażdżkę.
Bardzo to ciekawy świat, taki zupełnie inny niż to co mamy za oknem, w środkach masowego przekazu. Tam jakoś wszystko płynie wolniej i może mniej nerwowo? :)