Miasto ślepców recenzja

„Każdy z nas nosi w sobie coś, czego nie można nazwać, ale co stanowi prawdę o nas samych.”

W nieznanym mieście, w nieznanym kraju, anonimowy człowiek nagle bez jakiejkolwiek przyczyny traci wzrok. Jednak w odróżnieniu od 'normalnych' ślepców widzi biel, która zalewa jego oczy jak mleko. Niespotykana dotąd ślepota rozprzestrzenia się w bardzo szybkim tempie, kolejni ludzie nagle tracą wzrok. Władze chcąc zapobiec rozprzestrzeniającej się epidemii zamykają chorych i podejrzanych o kontakt z zarażonymi ludzi w opuszczonym szpitalu psychiatrycznym. Nowe społeczeństwo szybko zaczyna żyć według nowych, twardych praw. Brakuje żywności i środków czystości, ślepcy załatwiają swoje potrzeby gdzie popadnie, żyją w brudzie i ubóstwie. Wszystko to musi obserwować jedna osoba, która nie wiedzieć dlaczego nadal nie straciła wzroku.

José Saramago przedstawia nam w swojej książce cały wachlarz najróżniejszych bohaterów. Mamy tu lekarza i policjantów, a z drugiej strony złodzieja i prostytutkę. Ludzi, którzy poddają się chorobie, nie widzą dla siebie żadnej nadziei i nie mają siły walczyć o dalsze życie oraz ludzi, którzy zrobią wszystko by przeżyć. Każda z tych osób na swój sposób przeżywa swoją chorobę. Dzięki temu możemy zobaczyć jak ludzie różnie znoszą przeciwności losu i radzą sobie w kryzysowych sytuacjach.

'Miasto Ślepców' jest napisane w dość oryginalny sposób, z którym nigdy wcześniej się nie spotkałam. W książce ani razu nie została podana nazwa kraju czy miasta, w którym dzieje się akcja. Nie znajdziemy również żadnych imion czy nazwisk bohaterów. Nie występują także klasyczne dialogi od myślników, są one wkomponowane w tekst. Mimo to mi osobiście nie przeszkadzało to w czytaniu i odbiorze treści książki.

To co przeczytałam w powieści sprawiło, że książkę odbieram jako bardzo surową, zimną, pozbawioną pozytywnych emocji i to właśnie spodobało mi się w niej najbardziej. Jestem również pełna podziwu dla zachowania i odwagi jednej z bohaterek, uwielbiam silne, kobiece postaci.
Muszę przyznać, że trochę rozczarowałam się zakończeniem, oczekiwałam chyba czegoś innego.

Podsumowując, oczywiście polecam tę książkę mimo wszech panującego w niej brudu i smrodu. Naprawdę warto przeczytać.