Miasto Popiołów recenzja

Po dowiedzeniu się czyim tak naprawdę synem jest Jace, jego zastępcza matka Maryse Lightwood wzywa Inkwizytorkę. Nic nie dzieje się dobrze. Jace zostaje uwięziony w Cichym Mieście. W tym czasie ktoś morduje i spuszcza krew jednej z faerie. Cichych Braci spotyka ten sam los. Wszyscy wiedzą kto za tym stoi. Tylko czego chce Valentine? Jak zmienią się stosunki między Jace’em a Clary po dowiedzeniu się straszliwej prawdy? Czy Jace wystąpi przeciwko ojcu?


Tak oto zapraszam Was na ponowne spotkanie ze światem demonów, wilkołaków, wampirów, faerie i Nocnych Łowców.


„– Co robisz? – zapytał Alec, klękając przy migotliwej ścianie więzienia. (...)– A tak, przyszło mi do głowy, że poleżę sobie na podłodze i trochę powije się z bólu – odburknął. – To mnie relaksuje.– Naprawdę? A... jesteś sarkastyczny


W dalszym ciągu jest zachwycona wartką akcją książki. Ani przez moment się nie nudziłam. Czytanie „Miasta popiołów” sprawiało mi największą przyjemność. Znowu nie mogłam się oderwać od lektury. Na każdej stronie się coś działo. W fabule nie ma ani grama nudy. Im dalej brnęłam tym bardziej chciałam czytać. Najpierw jakieś drobne wydarzenia, potem co raz to ciekawsze, a na koniec wielkie i niespodziewane BUM! Widać, że autorka ma w głowie dobrze ułożony plan dalszych losów bohaterów. Ani razu nie czułam, że pisze coś na siłę.


Po lekturze tej części jeszcze bardziej przywiązałam się do bohaterów. Naprawdę polubiłam Clary i jej odwagę oraz zapał. Nie muszę chyba mówić, że tak mniej więcej w połowie moja chęć kontynuowania serii była kierowana Jace’em. Z każdą kolejną stroną jego charakter i wyjątkowość co raz bardziej przykuwała moją uwagę. Nawet teraz nie mogę uwolnić się od myślenia o nim.


Co prawda nie wspomniałam o tym pisząc recenzję pierwszej części, ale koniecznie muszę napisać to przy drugiej, bo przecież jak coś się powtarza to znaczy, że to nie przypadek. W drugim tomie, jak i w pierwszym, zachwyciło mnie to, że nie raz musiałam oderwać (z niechęcią) oczy od kartki i głębiej zastanowić się nad słowami bohaterów. W tej książce każde choćby najmniejsze słowo ma jakieś szczególne znaczenie. Bohaterowie nie raz wypowiadają się bardzo mądrze, a ich słowa mogą nawet służyć człowiekowi za życiowe motta. Spodobało mi się to, bo to dla mnie oznacza, że książka ma głębię i nie jest tylko zbiorem pustych słów na białej kartce, ale niesie większe przesłanie. Tak zawsze powinno być. Książki mają wnosić coś do naszego życia, a nie tylko ładnie prezentować się na półkach. Na szczęście z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że ta seria jest jedną z tych wartościowych pozycji.


„Skoro nie możesz powiedzieć prawdy ludziom, na których najbardziej ci zależy, w rezultacie samego siebie też oszukujesz.”