Panie Czarowne recenzja

Bardzo ciekawa byłam tej książki – po raz pierwszy trafiłam na taką, której autor – mężczyzna czyni głównymi bohaterkami kobiety, i to w pełnym wymiarze: są postaciami pierwszoplanowymi, drugoplanowymi, pojawiają się zarówno sporadycznie, jak nieustająco. W każdym razie to wokół nich, kobiet czarownych, obraca się cała akcja, mężczyźni są uzupełnieniem wydarzeń, to one są podmiotem, nie ozdobą, przerywnikiem, dodatkiem, urozmaiceniem akcji. I jeszcze ten tytuł: „Panie czarowne” - jest uroczy, bo czarownica jednak nadal (od średniowiecza) brzmi pejoratywnie...

Tak więc autor-mężczyzna podarował nam ciekawe i całkiem wiarygodne literackie portrety kobiet. Ich relacje opisane są z wyczuciem i zadziwiającą znajomością tematu (wbrew regule: kobiety nie rozumieją mężczyzn, a mężczyźni kobiet). Autentyczne są zarówno córki, matki jak i babki: Lilka jako nawiązanie do Lilith jest bardziej buntownicza, niż mroczna; Eris, bogini niezgody jest policjantką, która nie zgadza się na niesprawiedliwość i brudy świata; Betka, Beatrycze mogłaby być bardziej przewodniczką po piekle niż raju; młoda Jagna dojrzewa w swej mocy skrzywdzona przez mężczyzn. Jest jeszcze Bunia: zmęczona życiem, doświadczona cierpieniem, jednak stanowi wsparcie i źródło wiedzy dla młodszych czarownych i to do niej należy grande finale, czyli powrót z zaświatów by „zrobić rozpierdol”.

Wszystkie są silne, zbuntowane i... realne. To kolejna zaleta tej opowieści: średniowieczny obłęd inkwizycji ma współczesny wymiar i wykonawców, czary ingerują w nowoczesną technologię, kobiety z mocą są częścią teraźniejszości, a tragedia sprzed wieków jest historycznym faktem, który nadal tkwi w świadomości.

czyta się z przyjemnością, z ciekawością składa kolejne fragmenty by poczuć smak zemsty na końcu, gdy wszystko ułoży się w całość. Magiczną całość.

* Cytat to niewyszukana recenzja mało ambitnej książki w książce (na której temat właśnie snuję rozważania), którą (tę recenzję) spokojnie można potraktować jako całkiem oryginalną, jednak zbyt surową moim zdaniem, quasi-autorecenzję „Pań czarownych”.