Milczenie lasu recenzja

Przed prawdą nie uciekniemy nigdy, nieważne jak bardzo by nam na tym zależało. Nawet jeśli uda nam się ukryć prawdę przed światem, do końca swoich dni będziemy ją przeżywać we własnych myślach, ponieważ sumienia nie jesteśmy w stanie wyłączyć. "Milczenie lasu" to książka o prawdzie, która jest na tyle bolesna i niekonwencjonalna, że główny bohater ukrywa się nie tylko przed światem, ale również przed samym sobą, cały czas walcząc z przeszłością.

Wiele rzeczy zastanawiało mnie w tej książce. Niektóre z nich były dla mnie zbyt zawiłe, aby spróbować zrozumieć to, w jaki sposób bohaterowie postępowali. Choć minęło tak dużo czasu, oni dalej funkcjonowali z dnia na dzień, nie mając tak naprawdę żadnego życia. Za to mieli zasady, których nie można było łamać.Trudne wybory to codzienność dla Coopera, z którą musiał nauczyć się żyć.

Lubię książki, w których pojawia się las. Las od zawsze wiąże się dla mnie z pewnego rodzaju tajemnicą, mroczną, która kryje w sobie wiele niewyjaśnionych spraw. Bór staje się nie tylko kryjówką, ale również pułapką, z której na szukanie drogi powrotnej, może być już zdecydowanie za późno. W "Milczeniu lasu" las jest głównym miejscem wydarzeń. Pozwala to czytelnikowi zdecydowanie poczuć klimat, jaki w tej książce stworzyła Kimi Cunningham-Grant.

Jednakże mam wrażenie, że "Milczenie lasu" jest lepszym przykładem bezgranicznej miłości rodzica i dziecka, a przede wszystkim tworzenia relacji pomiędzy dwojgiem ludzi. Autorka bardzo skupia się na relacji, która łączy ojca i córkę. Większość książki zajmuje ich codzienne życie w chacie w lesie. Wątek kryminału oprócz tajemniczej historii głównego bohaterka, można odnaleźć dopiero w połowie książki i tak naprawdę nie jest to zagadka do rozwiązania. Można odnieść wrażenie, że ta intryga pojawia się tutaj dodatkowo i może nie do końca potrzebnie.

Jednak sama książka pod względem historii Coopera i Finch jest naprawdę dobrą powieścią. Akcja toczy się swoim tempem, ale mimo to ciężko się od tej książki oderwać.