Mentalista recenzja

Po " Mentalistę " sięgnęłam, gdyż twórczość Camilli Läckberg bardzo sobie cenię. Przeczytałam wszystkie książki, które wyszły spod jej pióra i jak dotychczas się nie rozczarowałam. Tym razem autorka napisała książkę do spółki z Henrikiem Fexeusem. Nie jest on jednak pisarzem zajmującym się beletrystyką, ale jednym z najlepszych prelegentów w Szwecji i wielokrotnie nagradzanym mentalistą. Został, również, uznany za jednego z najlepszych ekspertów na świecie w dziedzinie mowy ciała. Takie połączenie wydawało mi się bardzo obiecujące zważywszy na tytuł. Niestety bardzo się pomyliłam.

W centrum miasta została znaleziona skrzynia ze zwłokami młodej kobiety przebitej sztyletami. Wkrótce policja dochodzi do wniosku, że nie jest to odosobniony przypadek, gdyż dopatrują się związku z innym morderstwem. Inspektor Mina Dabiri, wchodząca w skład specjalnej grupy śledczej, prosi o pomoc Vincenta Waldera, mentalistę i eksperta od mowy ciała. Duet bardzo dziwny. Jedna z tych osób cierpi na zespół natręctw, druga osoba obsesyjnie boi się bakterii i zarazków. W jakim celu głównych bohaterów " ubrano " w takie obciążenia psychiczne nie wiadomo. Odnoszę wrażenie, że ten wątek jest zapychaczem, aby zwiększyć objętość i tak grubej powieści.

Pomysł na fabułę ciekawy, niestety z poprowadzeniem akcja jest znacznie gorzej. Książka z założenia jest kryminałem, ale tak dużo w niej, zbędnych, wątków obyczajowych, że trudno skupić się na meritum sprawy. Zbyt wiele miejsca autorzy poświęcili na zapoznanie nas z życiem codziennym naszych bohaterów. Ograniczenie tej części do niezbędnego minimum przyniosłoby zadowalający skutek, a książka by na tym nie straciła.

Kreacja bohaterów jest bardzo drobiazgowa, dzięki czemu możemy wyrobić sobie o nich zdanie. Niestety moje jest bardzo negatywne. Trudno polubić tę starannie dobraną grupę fachowców, którym bliżej do niedorajdów niż specjalistów. Frustrujący jest również ich brak zaangażowania w śledztwo.


Według mnie pani Camilla nieporadziła sobie pisząc książkę ze specjalistą, naukowcem w duecie. Powieść jest bardzo rozwlekła. Wątek kryminalny spada na drugi plan. Widać bardzo wyraźnie wkład Pana Henrika i odniosłam wrażenie, że to dzięki jego wkładowi ta książka wiele zyskała.

Czy sięgnę po kolejny tom? Pewnie tak mając jednocześnie nadzieję na lepsze pióro autorów.