Położna z Auschwitz recenzja

Nie chcę czytać takich książek, nie mogę, zostawiają mnie w stanie emocjonalnego wraka. Z drugiej strony uprzytomniają mi jak ważne jest życie i jak niewiele trzeba, aby nasze życie zmieniło się diametralnie nie z naszej winy, bez naszego udziału, poza nami. Namiastkę tego mamy teraz, w czasach COVIDu, a to tylko malutki promilek tego, co nam odebrano. Jak żyć, kiedy odbierają ci wszystko? Godność, imię, historię, rodzinę, tradycje, nie wspomnę a majątkach gromadzonych przez pokolenia. W zamian dadzą pasiak, wytatuują numer na ramieniu, to będzie teraz twoje imię. Ograbią cię z człowieczeństwa, Czy przyszło ci kiedyś do głowy, że będziesz musiał kraść, zdzierać ubrania ze zmarłych towarzyszy, żebyś miał czym okryć wychudzony kark? Czy pomyślałaś kiedyś, że przyjdzie ci urodzić dziecko, to wyczekiwane, ukochane już w łonie, i że to dziecko będzie ci natychmiast odebrane? A jeśli jakimś cudem zostawią ci je, to jakież ono ma szanse na przeżycie w obozie?

Stanisława, zwana przez dziewczyny „Matką” jest rzeczywiście matką ich wszystkich. Dba o nie, odbiera porody, modli się i przeciwstawia Niemcom. Do tego nigdy nie podnosi głosu, o nikim nie wypowiada się źle, nawet o tych, przez których to wszystko się zadziało. Mało tego, nie pozwala swoim dziewczynkom mówić o nich źle. Anioł w ludzkiej postaci.

Stanisława próbował stworzyć swoim dziewczynkom, swoim córkom namiastkę domu w zawszonym, rojącym się do szczurów i robactwa obozowym baraku. „Każdy człowiek ma prawo móc kiedyś powiedzieć: „Była taka przestrzeń, którą zwałem domem. Byli tam ludzie, którzy mnie kochali”. Stanisławę kochali wszyscy, a szanowali nawet Niemcy. Udało jej się ocalić niejedno życie, żadna z kobiet ani żaden noworodek nie umarł z powodu komplikacji poporodowych. Jak to możliwe w takich warunkach? Bóg musiał nad nią czuwać.

Stanisława Leszczyńska nie jest postacią fikcyjną, pracowała jako położna przed i po wojnie. W 1965 roku ukazał się drukiem jej „Raport Położnej z Oświęcimia”, i to na tym raporcie Magda Knedler oparła wydarzenia rozgrywające się na sztubie położniczej. Rozmawiała również z kobietami, które trafiły do obozu jako ciężarne, urodziły i przetrwały.

„Położna z Auschwitz” to rzecz wyważona, prawdziwa, emocjonalna, do zapamiętania. Niektóre obrazy zostaną w głowie na długo, może na zawsze.