Ołowiana godzina recenzja

Ołowiana godzina.

Godzina, która wybija w tobie w momencie, gdy się tego nie spodziewasz. Godzina, która na podobieństwo czarnego ducha mieszka w tobie. Gdy pukasz do jej drzwi otwiera je zamaszyście i zaprasza do siebie. Wita WAS uprzejmie, bo próg jego domostwa przekraczasz z kimś. Do twoich pleców, przyklejony i dobrze skryty, wchodzi demon. To jego gospodarz wita z taką radością. To jemu daje ciepłe kapcie, zaprasza do kuchni. To jemu dogadza włoską kawą, domowymi ciasteczkami i czekoladkami na „mleku z alpejskich łąk”. Wszystko dla niego. Dla ciebie nic.

Demon – on się pojawia w najgorszych momentach. Ewa, główna bohaterka „Ołowianej godziny” dobrze zna to uczucie. Czuje się piętnowana przez niego, zabijana za życia i unicestwiana psychicznie. Gdy mara przychodzi dusi się, boi i lęka zła, jakim ta epatuje. Nie chce słuchać jadu wylewającego się z jego podłych ust. Jego pojawianie się pozostawia w niej nieodwracalne zmiany. I chyba dlatego Paweł, partner Ewy, nie potrafi jej zrozumieć. Nie potrafi odpowiadać na jej dziwne, wręcz niedorzeczne pytania, które zadaje w niespodziewanych momentach dnia i nocy. W takich chwilach Paweł czuje się obco. Nie umie się bronić, nie umie milczeć, ale nie umie też o nią walczyć. Bo jak? Kocha ją, ale...

Zawsze to ale.

Ewa, kobieta, której życiem można by zapisać miliony stron. Porzucona jako dziecko, sprzedana, zapomniana. Bita, gwałcona. Upokarzana.

Potem sama została matką dziewczynki, którą oddała, której nie chciała pokochać, bo sama kochać nie umiała. Jej przecież nikt nie kochał, więc skąd miała wiedzieć, jak to się właściwie robi?

I na to pytanie - czym jest miłość - próbuje odpowiedzieć Aleksandra Pawłyszyn. W powieści odcieni owego uczucia jest wiele, lecz wszystkie są mroczne, podlane łzami i samotnością. Ewa, bohaterka, jest kimś, kto doświadcza wszystkich rodzajów, włącznie z miłością Demona, który sobie ją upatrzył.

Leki? Tak, pomagają. Zamazują nieco jego postać, ale on i tak przychodzi. Dotyka skóry, mówi do ucha, pęta. Ewa jest dzieckiem sprzedanych przez matkę. Komu, gdzie i dlaczego – to zostawiam czytającym. Nie zdradzę treści, która przemagluje każdego. Jest trudna i nie każdy sobie z nią poradzi, lecz nie sposób pisać inaczej, jak szczerze, z całym brudem i błotem.

Ta książka budzi w czytelniku emocje. Rodzi się także niezgoda i jakąś furia. Uzmysławiasz sobie, że nie znasz tego świata. Nie znasz i nigdy nie poznasz. Ten świat ma wiele warstw i nie każda z nich da się zbadać. Świat zaskakuje. I nie zawsze pozytywnie.

„Ołowiana godzina” to powieść o depresji, szkodzie, jaką rodzic może wyrządzić dziecku i o potrzebie przytulenia. To powieść o kobiecie, której życie pisało się samo.