Mapy ludzkich serc recenzja

Śmierć jest niewątpliwie czymś nieuchronnym, od czego tak naprawdę nie ma ucieczki. Nawet jeśli wygrasz z nią bitwę, to w ostatecznym rozrachunku to i tak ona zostaje zwycięzcą całej wojny.

W swoim niespełna dwudziestoletnim życiu miałam okazję poznać osobę, która podobnie, jak główny bohater "Mapy ludzkich serc" przeżyła śmierć kliniczną. Z tego co słyszałam wynika, że to czy się z niej wyjdzie zależy tak naprawdę zależy od samego człowieka. W takim wypadku to on podejmuje decyzję o swojej śmierci.

Jonathan Edward Beker od kilku lat przebywa w domu spokojnej starości. Całe dnie spędza siedząc na werandzie i obserwując "jagodowe wzgórze". Pewnego dnia jego rozmyślenia przerywa Oskar Fitzgerald - siedemnastoletni chłopiec cierpiący na progerię. Po kilku minutach rozmowy z generałem prosi go, by udostępnił mu mapę swojego serca. W swoim istnieniu nie zaznał bowiem wszystkich aspektów życia, które chciałby poznać chociażby w teorii.

Z czasem mężczyźni stają się najlepszymi przyjaciółmi. Wspólnie postanawiają nieść pomoc osobom bezpośrednio związanym z domem opieki mieszczący się przy Lake End Road. Z biegiem wydarzeń okazuje się, że siedemnastolatek ma bardzo dobry wpływ na swojego starszego kolegę, który od czasu ich znajomości zmienił się na lepsze. Efektywnie zaczął wierzyć w fakt, iż jego życiowe błędy mogą mu być odpuszczone...


"Mapy ludzkich serc" to książka, którą moim zdaniem powinien przeczytać każdy. Być może nie posiada ona zbyt dynamicznej akcji i wielu momentach porusza tematy religijne, jednak można się z niej wiele nauczyć. Moim zdaniem Jacek Ponikiewski jest rewelacyjnym pisarzem i mam nadzieję, że w przyszłości będę jeszcze miała okazję przeczytać któreś z jego dzieł.