Dlaczego nie jestem ateistą recenzja

Książka w pierwszym momencie zaciekawia - rozważania domorosłego "teologa" , który wziął Biblię i ją sobie po swojemu interpretuje, z założeniem , że "nie będzie korzystał z pomocy doświadczonych interpretatorów Pisma Świętego" (s.117) a jezeli czegoś z tego Pisma Świętego nie rozumie, to znaczy, że było mało ważne (s.118)... Podejście tyleż ciekawe co niespotykane. Sola scriptura w wersji hard - można by rzec...

Mniej więcej jedna trzecia ksiązki jest agresywnym atakiem na katolickich duchownych i religię katolicką z wykorzystaniem technik manipulujących czytelnikiem: "skup się i zmruż oczy i zastanów się jakim człowiekiem jest duchowny? czy w jego oczach zauważasz troskę czy raczej wyczuwasz coś innego?" Powiedzmy sobie szczerze: w ten sposób można wmówić wszystko kazdemu. Nie mówię już o literalnym traktowaniu Pisma Świętego celem li tylko manipulacji i udowadniania swoich prawd i specyficznym, dyrektywnym tonie całej publikacji.

Książka dla autora jest swego rodzaju manifestem i ogłoszeniem "prawdy".Pod płaszczykiem relacjonowania kontaktu z "Najlepszym Przyjacielem" (Jezusem) autor próbuje dokonać bardzo specyficznej indoktrynacji negując choćby chrześcijańskie pojmowanie jego osoby: zachwyca się Jezusem jako człowiekiem przede wszystkim - drwiąc sobie z używania jego boskich określeń.

poza tym zauważam niezbyt udolne szafowanie prosto ujmowanymi pojęciami z zakresu psychologii społecznej ("społeczny dowód słuszności" "dysonans poznawczy" ), które mają potwierdzić kompetecje autora a które świadczą jedynie o przeczytaniu książki Aronsona "Człowiek istota społeczna" oraz Cialdiniego "Wywieranie wpływu na ludzi".

W rezultacie otrzymujemy ciężkostrawny psychologiczno-teologiczny misz-masz, który jest niczym więcej niż religijnym manifestem . Natomiast uprawiana przez autora pedagogia straszenia piekłem i wizja rychłego końca czasów tudzież 'drugiej śmierci" (Świadek Jehowy??) jak mniemam nikogo nie przekona do bycia "nieateistą" .