Życie, które znaliśmy recenzja

Przyznam się, że dość sceptycznie podchodziłam do książki "Życie, które znaliśmy", pierwszej części trylogii Ocaleni. Nie byłam przekonana do powieści o końcu świata, wydawały mi się dziwne, wręcz komiczne. Nie miałam też ochoty zagłębiać się w świat niezliczonych katastrof, epidemii i głodu... A jednak postanowiłam zacisnąć zęby i na złość samej sobie przebrnąć przez tę niewesołą lekturę.

I już na początku przekonuję się, że powieść o końcu świata, wcale nie musi być w stu procentach przygnębiająca. W niektórych momentach jest naprawdę zabawnie, za sprawą dosyć cynicznego humoru naszych bohaterów. A jeśli już o nich mowa...

Główna bohaterka to szesnastoletnia Miranda. Na pierwszy rzut oka zwyczajna nastolatka. Wszystkie swoje przemyślenia przelewa na papier opisując każdy dzień w pamiętniku. Życie nastolatki kręci się wokół szkoły i łyżew, które są jej największą pasją.. Wraz ze swoim młodszym bratem i mamą mieszka w Pensylwanii.

Spokojne, zwyczajne życie zostaje nagle przerwane. Za sprawą uderzenia asteroidy w Księżyc, (które jak wcześniej przewidziano miał być niesamowitym, nieszkodliwym zjawiskiem ) powstają nieodwracalne zmiany. Tsunami, wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi, epidemie... W takich momentach trudno myśleć o jakiejkolwiek przyszłości. Nagle wszystkie dotychczasowe plany i marzenia Mirandy zostają jej odebrane, pozostaje tylko wsparcie i miłość najbliższych.

Susan Beth Pfeffer niezwykle dokładnie opisuje zmagania Mirandy i jej najbliższych. Sprawy zupełnie oczywiste, takie jak codzienne posiłki stały się największym luksusem. W czasach, kiedy sklepy nie istnieją zdobycie pożywienia jest wręcz nierealne. Na szczęście bohaterowie są niezwykle kreatywni i inteligentni, co ułatwia im odnajdywanie coraz to nowszych sposobów na przeżycie. Są gotowi do największych poświęceń, nawet za cenę życia.

Książka jest napisana w formie pamiętnika głównej bohaterki, czyta się szybko, jednak warto delektować się każdą stroną, która niesie za sobą nieprzewidziane zdarzenia. Chyba nie będę potrafiła zapomnieć o Mirandzie, która z dnia na dzień musiała stać się dorosła. Wzięła sprawy w swoje ręce i ze zwyczajnej nastolatki stała się niezwykle odważną i odpowiedzialną kobietą. Zdecydowanie kreacje bohaterów zasługują na pochwałę. Na pewno jeszcze nieraz będę wracała do tej powieści, a tymczasem z niecierpliwością czekam na drugą część.

Momenty śmiechu, mieszają się z chwilami zwątpienia. Trudno jest zachować obojętność wobec tej lektury, co jest jej ogromną zaletą. Autorka potrafi zmusić nas do przemyśleń na temat własnej egzystencji. Życia pełnego wygód, luksusów i rozrywki. A jednak życia, którego tak często nie potrafimy docenić...