Ania z Zielonego Wzgórza recenzja

Jeszcze w szkole kazano nam zapoznać się z losami „Ani z Zielonego Wzgórza”. Jako smarkula nie widziałam w tej powieści niczego wyjątkowego. Drażniła mnie wiecznie rozkojarzona Anka, szorstka Maryla i arogancki Gilbert. Z czasem moje podejście zupełnie się zmieniło. Po licznych obejrzanych przeze mnie ekranizacjach, postanowiłam ponownie wgłębić się w losy Ani.

Wszystkich zaskoczyła wiadomość, że stare rodzeństwo – Maryla i Mateusz Cuthbertowie postanowili przyjąć pod swój dach chłopca z sierocińca. Zamiast chłopaka, który wiele by pomógł Matuszowi w polu, przybywa ruda, chuda, piegowata dziewczynka. Reakcja na ową, feralną pomyłkę jest stanowcza: trzeba ją odesłać. Nieoczekiwanie starsza panna Cuthbert zmienia zdanie i postanawia wychować to niechciane i niekochane dziecko. Rodzeństwo nie ma pojęcia, jak bardzo zmieni się ich życie za sprawą tej żywiołowej, rudowłosej dziewczynki, noszącej imię Ania.

Ania swoją wybujałą wyobraźnią mocno mnie irytowała, jednak starałam się widzieć w niej także dobre cechy. Mimo ubóstwa, trudnego dzieciństwa i odrzucenia, ta mała odnalazła sposób, by sobie z tym wszystkim poradzić. I muszę się przyznać, że trochę ją podziwiam, bo ja na jej miejscu już dawno leżałabym martwa w rynsztoku.

Z kolei Maryla nie była już tą czarownicą, czyhającą na pożarcie dziecka. Zobaczyłam w niej skrzywdzoną, osamotnioną kobietę, która nie potrafiła okazywać uczuć, chociaż je nosiła w sercu tak samo jak jej brat. Natomiast Mateusza od samego początku pokochałam i to się nie zmieniło.

Gilbert stał się chłopcem mądrym i wyrozumiałym. Podziwiałam jego wytrwałość w dążeniu do przyjaźni z Anią. Czasami miałam ochotę ją potrząsnąć i wykrzyknąć, by się ogarnęła. Duma zasłoniła jej, to co jest w życiu ważne i żal mi było chłopaka, że się tak przed nią ośmieszał.

Mogłabym pisać, opowiadać i dalej się podniecać, ale po co? Drugi tom czeka, ten z całą pewnością mogę polecić, nie tylko najmłodszym!