Małpi szał recenzja

Carlton Mellick III "Małpi szał".

Chcąc odskoczni od świątecznych powieści, szukając czegoś niezbyt długiego, w klimacie horroru, sięgnęłam po książkę, która już jakiś czas czeka na swoją kolej. Sięgnęłam, bo w sumie byłam ciekawa, czy faktycznie jest dobra, niewiarygodna, odjechana, porypana. Używam takich słów, chociaż autor użył o wiele bardziej wulgarnych. Nie będę przytaczać, aczkolwiek zgadzam się z nimi w 100%.

Grupa przyjaciół, bogatych nastolatków, wyrusza do chatki w lesie, na jakimś zadupiu, gdzie krążą legendy o ludziach mutantach. Wyruszają na jedną wielką balangę. Dostają imprezę, z wnętrznościami, wypadającymi jelitami, odcinaniem głów, okaleczaniem ciał i brakiem śmierci. A właściwie śmiercią, ale jednak nie do końca. Zombie? Raczej nie. To coś o wiele gorszego. Pozbawionego skrupułów. Oszalałego. Obrzydliwego.

Sami bohaterowie też są obrzydliwi. Jasne, mają swoje problemy, wady, fetysze. Jeden wielki hardcore. Nie polubiłam żadnego z nich. Nie współczułam żadnemu z nich. Za to jestem zniesmaczona jak cholera. Doceniam fabułę. Coś na podobę filmu "Wzgórza mają oczy". Coś okropnego, a jednocześnie nieskomplikowanego. Oczywiście, nie oczekiwałam poważnej lektury. Nie sądziłam tylko, że ta książka potrafi aż tak zryć głowę. Można doszukiwać się głębszego sensu. Ja tego robić nie będę, bo po prostu przerosło mnie to.

Sama fabuła jak już wspomniałam na plus. Nic skomplikowanego, można rzecz nawet, że mamy tu pospolity schemat. Grupa przyjaciół, rozwydrzonych dzieciaków, bogatych, napalonych na sex, na przygody. Las, opuszczona chata. Truchła zwierząt. I morderca. A właściwie kilku. Jednakże doceniam sam pomysł, bo trzeba mieć mega wyobraźnię, by czegoś tak pokręconego dokonać, delikatnie ujmując.

Książka dla osób o mocnych nerwach. Krwawa. Obrzydliwa. Pełna okropności i natury zwierzęcej, i ludzkiej. Styl arogancki (tak, wiem. Zapewne taki miał być), pełen wulgaryzmów, jednocześnie dość młodzieżowy. Przez obrzydliwość nie czytało się jakoś strasznie szybko, pomimo niewielkiej objętości. Może i moja wina, bo w pewnym momencie po prostu odcięłam się, próbowałam być obojętna. Za dużo tego wszystkiego.

Lubię eksperymentować z gatunkami literackimi. I pomimo zachwytów nad autorem, raczej się już nie skuszę na inne jego książki, pomimo faktu, że mam je na czytniku.

Zdecydowanie nie jest to mój klimat. Pozostanę więc w sferze swoich horrorów, z domieszką animal horror. Jak to mówią... Co za dużo, to nie zdrowo.

Czytasz na własną odpowiedzialność!

Za wszelkie rażące słowa przepraszam. Nie dało się inaczej... 😉