Dominika. Pierwsza miłość recenzja

Siedemnastoletnia Dominika - przyjaciółka słynnej Ali Makoty - przechodzi poważny kryzys. Rodzice coś przed nią ukrywają, jej przyjaciel się w niej zakochał, jego matka znalazła nowego faceta, a Misio - jej ukochany - znalazł sobie jakiego babsztyla "o zbyt długich nogach i zbyt pełnych piersiach". Rozwiązanie? Jak powiedział Lew Tołstoj: "Większość życiowych problemów rozwiązuje się jak algebraiczne równania - sprowadzeniem do najprostrzej postaci".

Cóż mogę powiedzieć o tej książce? Jest to historia dla dziewczyn (płci przeciwnej nie polecam), które nie darzą wielką miłością wielopiętrowych intryg, namiętnych wątków miłosnych i zapierającej w dech piersiach akcji. Opowieść jest krótka, lekka, prosta, swego rodzaju przyjemna. Język jest prosty, niewymagający ogromnego skupienia. Sama fabuła... Nie ma co ukrywać - jest przewidywalna. Ale tak przewidywalna, że aż zaskakująca :). Wiele razy można uśmiechnąć pod nosem czy cicho zaśmiać. Ponadto - między stronami druku od czasu do czasu natykamy się na ilustracje wykonane przez Katarzynę Kołodziejak opatrzone "sympatycznym" komentarzem Dominiki. Coś co mi się bardzo podobało to "chmurki", w których autorka zamieściła cytaty znanych i tych nie co mniej ludzi.
Podsumowując (tę jakże krótką ocenę): choć lektura jest krótka, bohaterka nieco naiwna, a akcja banalna - "Dominika. Pierwsza miłość" to książka, którą miło wspominam i do której lubię wracać.

"W życiu niewiasty rozróżnić można siedem okresów:
niemowlę, dziewczynka, dziewczyna, młoda kobieta, młoda kobieta, młoda kobieta, młoda kobieta"
George Bernard Shaw