Maleńka recenzja

"Maleńka" to historia, która nie pozostawia czytelnika bez refleksji, historia, która wywołuje skrajne emocje, poraża szczerością i prozą życia.

Czterdziestoletnia Zofia, tłumaczka, matka, żona dotarła do takiego etapu, w którym zaczyna analizować swoje życie. A jest w nim pełno złych doświadczeń i bólu, który kumulował się w niej przez lata. Niespodziewana diagnoza jeszcze bardziej pogłębia tę refleksję. To, w czym tkwi teraz, nie jest tym, czego pragnie, nie jest tym, o czym marzyła dla siebie i swojej ukochanej córki. Złe doświadczenia, skumulowane traumy narastają, a nagromadzone przez lata muszą w końcu znaleźć ujście.
Jej z pozoru idealny mąż okazuje się zupełnie innym człowiekiem, ma wady, które ją mierżą, a to coraz bardziej zaczyna jej przeszkadzać.

Autorce udało się wykreować postać do bólu autentyczną. Zofa nie jest ideałem, "smutną, skrzywdzoną i nieszczęśliwą księżniczką", owszem wzbudza współczucie, ale potrafi i mocno zirytować.
Nieprzepracowane traumy wpływają na relacje z bliskimi.
Zofia popełnia błędy, miałam wrażenie, że stawia granice, ale nie zawsze respektuje granice innych. Zbyt mocno żądzą nią uczucia i emocje, nie szuka porozumienia, a w jej związku brak partnerstwa. Ma za sobą trudne małżeństwo, z którego wyszła z ranami, ale i z ukochanym dzieckiem.
Drugie małżeństwo tylko pozornie jest szczęśliwe, dużo tam rys i pęknięć, niedopowiedzeń i niedogadań.

Autorka chciała ukazać niezwykłą relację między matką i córką. Więź silną i nierozerwalną. W jej w drugim związku najbardziej boli ją brak akceptacji jej obecnego męża dla jej córki.
Zofia to kobieta, która desperacko pragnie miłości. Miłość jest dla niej, jak powietrze, bez niej się dusi, jest jej spragniona, stęskniona, to pragnienie przysłania jej inne aspekty życia.

Niekiedy emocje Zofii przytłaczają czytelnika, dopiero druga część powieści trochę uwalnia z tego napięcia, ale zakończenie znów ściska z podwójną siłą.

Podróż Zofi z córką do Stanów Zjednoczonych to moja ulubiona część powieści.
Jest to mini przewodnik po najpopularniejszych i najatrakcyjniejszych miejscach.
Ta podróż ma być czasem dla matki i córki. Emocje, które gromadziły się w bohaterce zostają uwolnione, co oczywiście, nie oznacza, że nie buzują.
Córka Zofii to chyba najdojrzalsza osoba w tej plejadzie bohaterów.
Nie raz ludzie cię zaskoczą. Autorka stosuje te zaskoczenia kreując swoich bahaterów tak, że jedni cię zaskoczą chęcią zmiany, inni mocno rozczarują - jak w życiu.

Zakończenie powala, dla mnie w pewnym momencie było trochę za wiele tego emocjonalnego rollercoastera.
Anna H. Niemczynow serwuje historię; w której, aż gotuje się od emocji.
To bardzo kobieca powieść, niosąca przesłania i drogowskazy, trzeba je tylko odszukać, zinterpretować i znaleźć coś dla siebie.