Gwiazdor recenzja

Na enigmatycznego pisarza o pseudonimie Piotr. C trafiłam kilka lat temu, kiedy święcił triumfy w świecie literatury. Jego Pokolenie Ikea było szeroko komentowane wśród czytelników. Trzeba przyznać, że choć wspomniane dzieło nie należało na do tych z kategorii must have, to z pewnością trafnie obnażało słabości i charakterystyczne zachowania pewnych grup społecznych. Codzienne perypetie mieszkańców tzw. ,,betonowej dżungli’’, opatrzone dawką czarnego humoru skutecznie poprawiały nastrój i zmuszały do smutnej refleksji, że dorosłe życie to nie tylko możliwość jedzenia pizzy na śniadanie.

Po Gwiazdora sięgnęłam, mając nadzieję na solidną porcję podobnych wrażeń. Tym razem poznajemy historię 40 letniego Benka, czyli Bernarda (nie mylić z Benedyktem), który przeżywa coś w rodzaju życiowego kryzysu. Jest narkomanem, alkoholikiem, człowiekiem, który najlepsze lata życia zdaje się mieć dawno za sobą. Za sprawą relacji z niejakim Ryglem w jego życiu dochodzi do serii niespodziewanych zdarzeń, którym musi sprostać. Jako czytelnicy wkraczamy do brudnego, brutalnego świata show biznesu, który na nikim nie pozostawia suchej nitki. Podobnie jak inne dzieła Piotra C., Gwiazdor napisany jest w charakterystycznym dla autora stylu: nieco wulgarnym, przepełnionym ironią, czarnym humorem. Jest w nim pewna autentyczność, która sprawiała, że zdarzało mi się uśmiechnąć do siebie i ze zrozumieniem kiwać głową.

I chociaż przebrnęłam przez książkę dość szybko i standardowo doceniłam sznyt Piotra C., muszę przyznać, że nie do końca przypadła mi ona do gustu. Według mnie wulgarnością nieco przekroczyła granicę dobrego smaku, której zazwyczaj autor nie przekraczał. W dodatku zakończenie nie wydało mi się szczególnie ciekawe ani pouczające. Zdaję sobie sprawę, że raczej nie jest to lektura, która musi nieść za sobą jakiś morał, ale przebieg całej historii, mimo że być może właśnie tak wygląda życie celebrytów, wydał mi się po prostu nudny. Być może po poprzednich publikacjach autora miałam nieco inne oczekiwania.