Czarla. Poszukiwacze recenzja

Pierwsze słowa książki: główna bohaterka umiera. Słucham? To jakiś sprytny zabieg, opis tego, co będzie na samym końcu, by później przejść do opowiadania historii od samego końca? Nic bardziej błędnego. "CzarLa" wciąga jak pasjonujący, bajeczny wir, najpierw zachwycając ponurą, cyberpunkową scenerią, podziemnym bunkrem wypełnionym od góry do dołu krzemem, rurami i betonem, potem wytrąca z konwencji fantastycznym opisem żyjącej harmonijnie jak jeden organizm planety, niesamowitych zwierząt - a może roślin, kto wie, bo granica między jednym a drugim w tym świecie często się zaciera - potem zaś galopująca, przejmująca historia gna niczym roller coaster, raz wzruszając, raz zadziwiając. Główna bohaterka jest rezolutną, mądrą i samodzielną dziewczyną, która niczym Dorotka z Krainy Oz szuka domu - ojczystej planety Ziemi. "CzarLa" to mądra i wartościowa książka, dodatkowo okraszona absolutnie przepięknymi ilustracjami autora. Połączenie science-fiction, przygody i baśni dla dzieci nie jest tylko jakąś tam kolejną książką sprowadzoną z zachodu. To małe dzieło sztuki i kawałek dobrej rozrywki, który chce się mieć na własność. Wyglądam z niecierpliwością następnej części.