Śpiąca nimfa recenzja

Rany jaka to była smakowita lektura!

Czekałam na "Śpiącą Nimfę" z wielką niecierpliwością, ponieważ "Kwiaty nad piekłem"- pierwsza część serii bardzo mi się podobała. Było mrocznie, brutalnie i tajemniczo. Była okrutna tajemnica sprzed lat. Byli bardzo realistyczni bohaterowie: komisarz Teresa Battaglia- 60 letnia twarda babka, która nie chce poddać się starości i chorobom oraz Massimo Marini- młody detektyw, sztywny, pedantyczny, a w środku wrażliwy, marzący o aprobacie ze strony przełożonej. Ich relacje już w pierwszej części są ważne, bo w nimfie jeszcze się pogłębiają i wpływają czasem na śledztwo.

Battaglia i Marini muszą teraz zbadać sprawę "Śpiącej nimfy"- portretu pięknej kobiety, namalowanego krwią prosto z ludzkiego serca, tyle, że.... przed ponad siedemdziesięciu laty. Portret namalował były partyzant wojenny, który w tamtych czasach ukrywał się w lesie. Artysta nadal żyje jednak od czasu stworzenia portretu przestał mówić i poruszać się. Media szybko oskarżają go o zamordowanie swojej modelki, jednak Teresa i Marini nie idą na łatwiznę i rozpoczynają śledztwo. Tropy prowadzą do Val Resii-doliny ukrytej w gęstych lasach, której ludność nie pochodzi z Włoch, ani z żadnego z okolicznych państw. Mają swoją kulturę, tradycje, dialekt. Oddzielną religię i obrzędy.

Ilaria Tuti wykonała tu kawał dobrej roboty badając i opisując szczegółowo wszystko, co dotyczy Rezjan. Jak dla mnie to bardzo fascynujący wątek. Sam fakt, że w dzisiejszych czasach nadal nie da się z pewnością odkryć pochodzenia tej społeczności jest zaskakujący. Obrzędy i ludowe wierzenia Rezjan naprawdę mi się podobają, a opisane są tak dokładnie, że czytając niemal czułam zapach ziół. Wpleciony przez Tuti wątek z boginią, którą czciły rezjanki dodaje tu smaczku.

Szybko okazuje się, że śpiąca nimfa pochodziła właśnie stąd i mieszka tu nadal jej rodzina. Szybko pojawiają się podejrzenia, kto mógł ją zabić, gdy nagle dochodzi do nowego morderstwa. Czyżby dawny morderca nadal tu grasował? Może zostawił tu swojego ucznia? Dalej akcja jest tak poprzeplatane, że nawet nie będę się starała się tego opisać- to trzeba przeczytać samemu!

Równolegle śledzimy lęki Teresy, którą coraz mocniej atakuje alzheimer. Z jednej strony kobieta za nic nie chce pokazać po sobie choroby, jednak coraz bardziej boi się swoich zaników pamięci, które mogą kosztować ją życie nie tylko jej własne. Natomiast Mariniego dopadły koszmary z dzieciństwa. Mimo, że jest już dorosłym człowiekiem nie potrafi stawić im czoła i podjąć odpowiednich decyzji. Każde z nich wyczuwa cierpienie tego drugiego, próbują się sobą nawzajem opiekować i wspierać, co wcale nie jest łatwe ze względu na obronne mury, które oboje wznieśli na około swego życia.

Podsumowując jest super dopracowany kryminał z bogatym tłem historycznym, etnicznym i emocjonalnym. Od czytelnika wymaga skupienia, ale odwzajemnia się przyjemnością z czytania.