Między niebem a ziemią recenzja

„Między niebem a ziemią” Jamesa F. Twymana to miejsce, w którym nie kończy się magia, gdzie miłość nigdy nie umiera… Przynajmniej tak zapowiadają liczne opisy na okładce. James F. Twyman poza pisarstwem (spod jego pióra wyszedł m.in. „Sekret kodu Mojżesza”) jest też „Trubadurem Pokoju” – który poprzez modlitwę ulecza milionowe rzesze ludzi od problemów i kryzysów. Jest także założycielem organizacji The Seminary of Spiritual Peacemaking, która wyświęciła ponad 500. własnych orędowników pokoju.

Duchowość autora przebija się w całej powieści. Jest ona na wskroś przeniknięta pokojem, miłością i magicznością, którą w formie powieści chce sprzedać Twyman. Swoją wizję świata ubiera w historię zagubionego i rozbitego po śmierci byłej żony Jamesa. Zrozpaczony bohater nie może pogodzić się ze stratą ukochanej kobiety. Uświadamia sobie jak bardzo ją kochał i jak wiele błędów popełnił w życiu. Obwinia się za rozpad ich małżeństwa, za problemy z dorastającą córką, a pośrednio także za śmierć Lindy.

Fabuła skupia się wokół tajemniczych wizji, jakie nawiedzają i w rezultacie prowadzą Jamesa do tajemniczej stodoły umiejscowionej na dnie przepaści, ukrytej w gęstwinie. Trafić mogą tam tylko nieliczni. Jest to miejsce, gdzie łączą się dwa światy, gdzie spotykają się ludzie żyjący z bliskimi, którzy odeszli z rzeczywistego świata. Tam też James spotkała się z Lindą, aby odnaleźć sens dalszego życia, odnaleźć w sobie tę miłość, którą zagubili po drodze…

Powieść oparta jest na „ukrytym” przekazie, chęci sprzedania swoich wartości czytelnikom. Fabuła trąci banałem. Postaci są bezbarwne, zwykli ludzie, jakich tysiące spotykamy na co dzień. Nie budzą sympatii, ale nie skłaniają także do postaw antypatycznych. Pozostają obojętni. Historia nie zaskakuje, nie wciąga i nie kusi. Zapowiadana magia bardzo słabo przebija się poprzez tendencyjne dialogi. Chyba zwykłe „czary-mary” byłyby bardziej efektowne…

Banalną fabułę i płaskie postaci zostały zamknięte w dziwnej okładce, która przedstawia fragment drewnianej stodoły oświeconej niebiańskim światłem. Cóż, nie jest to szczyt estetyczny. Nie zachęca do sięgnięcia po tę tendencyjną powiastkę okraszoną szczyptą duchowości niewiadomego pochodzenia.