Blood from Blood. Vito recenzja

Lecąc z nurtem mafijnych książek zabrałam się do lektury książki Katarzyny Małeckiej Blood from Blood. Vito. Tom 1. Zachęcona pozytywnymi komentarzami i recenzjami przeczytałam w/w lekturę.
Mamy tutaj opisaną historię młodej dziewczyny Ariny Malkov, która dorasta w mafijnej rodzinie. Buntuje się przeciwko narzuconym zasadom i zakazom obowiązujących w bezdusznym i bezwzględnym świecie, w którym przyszło jej żyć. Wciąż tli się w niej nadzieja, że pomimo czasów i miejsca, w których dorasta będzie miała szansę na prawdziwą miłość i pewną namiastkę normalności. Z niecierpliwością czeka na dzień ślubu, w którym ma połączyć się z ukochanym mężczyzną Ivanem i zacząć szczęśliwe życie przy jego boku. Dziewczyna przeżywa szok i prawdziwy dramat podczas ceremonii zaślubin, gdy zamiast ukochanego narzeczonego przy jej boku staje nieznajomy i przerażający mężczyzna wybrany przez jej ojca.
Wybrankiem zostaje Vito Mancuso- syn szefa włoskiej mafii Camorra a w przyszłości jej następca. Człowiek bezwzględny i nieznający sprzeciwu. Po ślubie oraz przyjęciu, które bardziej przypomina stypę młodzi małżonkowie zaczynają wspólne życie. Arina próbuje buntować się na każdym kroku, w sumie przeciwko wszystkiemu a Vito temperuje ją, nie pomijając kar cielesnych. Generalnie sam styl pisania autorki jest naprawdę obiecujący i książkę czyta się raczej w miarę sprawnie, ale jeśli chodzi o przedstawienie odczuć, myśli, ogólne wykreowanie postaci- w szczególności głównych bohaterów to nie moja bajka. Ciężko tutaj stwierdzić kto tutaj jest bardziej irytujący, ale szala się wyrównuje. Arina, jak sama często podkreśla jest nastolatką, która buntuje się przeciwko wszystkiemu dla zasady. Mam wrażenie, że brakuje jej instynktu samozachowawczego. Im bardziej protestuje, tym gorzej kończy. Nie neguje, że dziewczyna wiele w życiu wycierpiała i dotknęło ją dużo złych i okrutnych sytuacji, ale zachowuje się jak mała dziewczynka.
Vito jest jeszcze gorszy, traktuje ją jak zwierzątko, które należy wytresować żeby było posłuszne swojemu Panu. Leje ją, żeby za chwilę stwierdzić, że jest mu przykro, ale musi być posłuszna. Niby chce się zmienić, ale nie przeszkadza mu to w ciągłym karaniu żony. Raptownie po kilku karach od męża nasza bohaterka stwierdza, że jednak będzie posłuszną żoną i będzie postępować tak żeby był zadowolony. Oczywiście mamy sielankę, chociaż Arina postępuje wbrew sobie.
Na szczęście końcówka książki trochę rehabilituje powieść i następuje zwrot akcji, który nawet zaskakuje.
Niemniej samo wprowadzenie motywu amnezji akurat do mnie nie przemówiło. Jeśli zostanie wydany drugi tom serii to przeczytam go tylko i wyłącznie ze względu na to, że każdemu trzeba dać jeszcze jedną szansę i mam nadzieję, że będzie leszy niż poprzedni.