Wiedźma recenzja

Wyobraźcie sobie, że żyjecie sobie spokojnie w XVI wieku. I nagle bach, budzicie się w wieku XXI. Co byście czuli? Przerażenie? Smutek? Niepewność? Bo wiecie, Jasnej, naszej bohaterce przydarzyła się dokładnie taka historia. Bo jakiś tam czarodziej i coś tam i tak dalej. I co zrobiła nasza bohaterka? Dziarsko poszła przed siebie, weszła do jakiegoś przypadkowego domu, bez problemu dogadała się z gospodynią. Nawet dostała ubranie, w które odziała się bez głębszej refleksji. A potem wybrała się do Wrocławia i spotkała parę bohaterów z innego wątku tego wspaniałego dzieła. I oni nauczyli ją o współczesnym świecie, znaczy dali jej laptopa i kazali wyszukiwać informacje.
Równolegle toczy się wątek Olgi, która umarła, ale wcale nie chciała, więc co za problem, wróciła sobie na ziemię i Dawida, który snuje się po karta opowieści zupełnie bez celu i sensu. I jeszcze anioła z syndromem wypalenia zawodowego, albo coś tam. No, nie są to najlepiej wykreowane postaci. Takie raczej bezmyślne i bezrefleksyjne.
A kiedy wesoła gromadka spotka się i Jasna zostanie przez imperatyw narracyjny dostosowana do życia we współczesnym świecie, to przypląta się jakieś kuriozalne alter ego Dawida Kwiatkowskiego (albo Dawida Podsiadły, nie jestem pewna) i wszystko już zupełnie straci sens. A z kiepskiego pseudo urban fantasy zrobi się niestawny romans nastolatki z idolem rodem z wattpada.
Ma to wszystko sens? No nie. Podobnie jak tak książka. Sensu nie ma w niej absolutnie żadnego. Za to jest tyle opisów strojów, że na początku byłam przekonana, że Lira poszła w wydawanie vanity i jakaś nastolatka namówiła rodziców żeby zapłacili za wydanie dzieła jej życia. Zdziwiłam się, ze napisała to dorosła kobieta, w dodatku posiadająca wykształcenie, które powinno spowodować, że pewne bzdury, związane choćby z legalnym zatrudnieniem nieposiadającej dowodu, aktu urodzenia czy PESELU Jasnej, nie przejdą przez klawiaturę.
W XVI wieku wiejskie dziewczyny nie odsłaniały nóg dalej, niż do pół łydki, więc Jasna nie założyłaby leginsów i tuniki i nie poszłaby w nich w świat. W XVI wieku wiejskie dziewczyny nie mówiły polszczyzną, która byłaby dla nas zrozumiała. W XVI wieku wiejskie dziewczyny nie umiały czytać, a co dopiero pisać (a nawet gdyby umiały, to kroje pisma były takie, że raczej nie poradziłyby sobie ze współczesną klawiaturą).
W gruncie rzeczy najbardziej interesowało mnie co się stało z pieniędzmi z pierwszej sceny, ale tego oczywiście się nie dowiedziałam. Chyba że pojawił się w kolejnych tomach, ale nie widziałam sensu czytać ich tylko z tego powodu. Najpierw myślałam, że jestem za stara na takie książki, ale potem wgryzłam się nieco w temat młodzieżowej fantasy i wyszło mi, że to nie kwestia wieku. 20 lat temu też bym nie zdzierżyła.