Łowcy głów recenzja

Roger Brown jest łowcą głów - na zlecenie potężnych korporacji wyszukuje najbardziej odpowiednich kandydatów na kierownicze stanowiska. Jego rekomendacja gwarantuje zatrudnienie i otwiera drzwi do kariery. Roger zawsze działa z ogromnym wyczuciem i co najważniejsze jest skuteczny. Dzięki temu ma opinię najlepszego w swojej branży. Niestety prestiż i pieniądze, które zarabia nie do końca odpowiadają jego wygórowanym potrzebom. Roger jednak doskonale wie w jaki sposób zapewnić sobie życie na odpowiednim poziomie - kradnie dzieła sztuki.

Nieoczekiwanie Brown poznaje Clasa Greve, posiadacza bezcennego obrazu Rubensa, i postanawia wykorzystać tę szansę żeby zapewnić sobie finansową stabilizację do końca życia. Zadanie wydaje się proste zwłaszcza, że Roger ma opanowane do perfekcji kradzieże dział sztuki, niestety już od samego początku nie wszystko idzie zgodnie z planem…

Przez pierwsze strony książki akcja rozwija się dosyć powoli. Poznajemy pracę głównego bohatera, jego przemyślenia i spostrzeżenia. Nesbø jednak nieustannie podnosi napięcie i sprawia, że czytelnik nie traci zainteresowania lekturą. W momencie, kiedy główny bohater podejmuje decyzję o kradzieży obrazu Rubensa akcja mocno przyspiesza i od tej pory trudno oderwać się od czytania. Na każdym kroku zaskakują nas niespodziewane zwroty akcji, autor dosłownie wodzi nas za nos i nie pozwala się nudzić.

Trzeba przyznać, że Nesbø wymyślił doskonałą intrygę. Podobało mi się stopniowe budowanie napięcia i powolne odkrywanie wszystkich wątków. Książka jest wciągająca i napisana z humorem, a przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie. Niektóre fragmenty wydają się niczym wyjęte z filmu akcji przez co wzmacniają dynamizm i nieprzewidywalność całej fabuły. Nie znajdziemy tu zbędnych opisów, czy nużących dialogów, autor postawił przede wszystkim na intrygę i wyszło mu to całkiem nieźle. Szkoda tylko, że cała historia tak szybko się kończy.