Niepamięć recenzja

Przeczytałam tę książkę już przed paroma miesiącami. Z nią w ręku wyruszyliśmy z moim chłopkiem na wakacyjny podbój Chorwacji. Dzień po dniu, godzina po godzinie podążaliśmy śladami bohaterów „Niepamięci”. Przeszliśmy się po Splicie wzdłuż murów pałacu Dioklecjana, wypiliśmy kawę w tamtej włoskiej restauracji, popłynęliśmy promem do Supetaru, powłóczyliśmy się po drewnianych pomostach w Plitvicach, pokąpaliśmy się we rwących strumieniach rzeki Krka, odnaleźliśmy tę zatokę Katarzyny na wyspie Brac, spędziliśmy niezapomniany dzień w starożytnej Salonie… Zauroczyła i porwała mnie ta opowieść. Trzech mężczyzn i jedna dziewczyna. Cztery życia splątane ze sobą, trzy różne oblicza miłości. Każda miłość, jak ze snu - wielka, jedyna, niepowtarzalna i każda tak różna. Uczucia, które budowały i niszczyły, rzucały na kolana. Kibicowałam na początku Michałowi, żal mi było Romana, z niechęcią myślałam o szorstkim, zimnym i obcym Alenie. Strona po stornie żyłam życiem bohaterów tej powieści. Ja nie czytałam tej książki. Ja przeżyłam tę historię z jej bohaterami. Przeszła z nimi przez to wszystko od pierwszej do ostatniej strony książki. Wiecznie zaskakiwana, miotana różnymi emocjami nie miałam czasu na nudę. Kradłam godziny snu, żeby czytać tę książkę. Ta książka zawładnęłam mnę. To nie ja ją czytałam, to ona mnie sobie podporządkowała. Nie żałuję! Ja chyba nigdy wcześniej nie czytałam książki, która by tak mocno ingerowała w to co czuję. Od śmiechu do łez, od rozpaczy do radość , od wzruszenia po rozbawienie… Ja byłam z Kasią w tamtym chorwackim szpitalu, biegała po kamiennej posadzce tamtego domu, oglądała szalone napisy w pokoju Alena, uciekałam z Alenem po Chorwacji… Moja przyjaciółka była zaskoczona zakończeniem tej książki, a ja myślę, że ona właśnie tak powinna się skończyć. Każde czasy mają swoje „Love Story”… ”Niepamięć” dla mnie to takie „ Love story” naszych czasów.