Cmentarz zagubionych dusz recenzja

Dzień 1 listopada to chyba odpowiedni czas, by przedstawić tutaj jakże wymowny tytuł.

Pamiętam, że gdy przeczytałam Cmentarz osobliwości, miałam nadzieję na powstanie kolejnej części - mimo, że teoretycznie historia była kompletna.
No właśnie. Teoretycznie.

Bardzo się ucieszyłam, gdy tylko zobaczyłam zapowiedzi Cmentarza zagunionych dusz - czekałam na tę książkę i oto jest, teraz moim zdaniem już jestem spełnioną czytelniczką.

Chociaż myślałam, iż fabuła się skupi na naszym Maximusie to jednak patrząc po okładce i po przeczytaniu możemy śmiało stwierdzić, że nie on był tu głównym bohaterem, a Livia.

Wiecie, Livia Fuego też jest dziedziczką lecz jej cmentarz znacznie się różni od tego przy Lawendowym Dworku.
Nie dość, że jest osadzony w mroźnej scenerii puszczy, to nie znajdziecie tam płotów a dusze chodzą sobie luzem, niektóre współpracują z mieszkańcami.

Także opiekunowie dusz nazywają się inaczej, bo są sierpami a pociąg łączący puszczę z resztą świata jeździ tylko raz w tygodniu.

Cóż to była za przygoda, Max miał do wykonania misję a jednocześnie zmagał się z rozterkami wewnętrznymi, gdyż walczyły jeszcze u niego ostatki dawnego życia gangstera z tym dziedzicem, jakim się stał w poprzednim tomie.

Tak, nasz Max Opoka znacznie się zmienił na lepsze ale teraz ma też twardy orzech do zgryzienia, bowiem nie dość, że ma swoją misję to jeszcze w Puszczy ktoś zaczyna m**dować mieszkańców...

Nie powiem, Livia mnie czasami zaskakiwała i była jak oderwana od rzeczywistości a jednak przy bliższym zapoznaniu punktowała i mogłam zrozumieć jej motywy działania.
Choć była br*talna to jednak sprawiedliwa.

Co do reszty postaci, oczywiście pojawią się znani nam z pierwszego tomu mieszkańcy Lawendowego dworku ale nie tylko, wszak okazuje się, że spotkamy starego druha Maxa.
Jednak większość akcji skupia się na nowych bohaterach a ogniwem łączącym jest Max.

Co atakuje mieszkańców i Maxa?
Kto odpowiada za uaktywnienie zewu kr*wi u dusz?
Jaką tajemnicę skrywa Livia?
Co chce osiągnąć główny notariusz wysyłając Maxa na tę niemal samo**jczą misję?

Książka jest napisana lekkim stylem, z dozą humoru