Stacje serc recenzja

🅡︎Ⓔ︎🅒︎Ⓔ︎🅝︎Ⓩ︎🅙︎Ⓐ︎

Dziś przychodzę do Was z książką Moniki Sjöholm "Stacje serc". Książka co prawda miała swoją premierę w styczniu ale jestem zdania, że o dobrych książkach należy mówić nie tylko w dniu premiery. A ta z pewnością się do takich zalicza. "Stacje serc" to literacki debiut autorki i przyznam, że to debiut bardzo udany. Ale od początku….

Ⓜ️🚏💕🚏Ⓜ️

Ona - Róża, on - Mateusz. Oboje dobiegający czterdziestki, pokaleczeni przez życie, szukający na nowo szczęścia i miłości. Odnaleźli się zupełnie przypadkowo na internetowym portalu i postanowili swoją wirtualną znajomość przenieść do tzw. realu.
I tak oto wraz z nimi spacerujemy sobie po Warszawie, odkrywamy jej uroki oraz poznajemy stacje warszawskiego metra. Towarzyszymy im w poznawaniu siebie i odkrywaniu, że ich znajomość jest jakimś niesamowitym, wzajemnym przyciąganiem się. A każde kolejne spotkanie wyzwala w nich pokłady nieznanej dotąd energii. Jakby znali się całe życie…..
Nie myślcie sobie jednak, że "Stacje serc" to kolejny erotyk. Nic z tych rzeczy! Ta powieść to przepełniony wrażliwością i czułością spacer po ścieżkach miłości, samotności i tęsknoty. To próba zostawienia za sobą przeszłości chociaż ta wraca we wspomnieniach. To przepięknie zobrazowana słowem sztuka słuchania siebie i rozumienia drugiej osoby.
Można tutaj zasiąść wygodnie w zielonym nieoczywistym i spróbować dotknąć każdej metafory oraz popłynąć wśród uderzeń serca. Można się zatrzymać i przez pryzmat bohaterów spojrzeć na swoje życie, relacje z innymi ludźmi czy też na swój związek. Przyznam się, że ja tak zrobiłam i odkryłam, podobnie jak Róża dzięki swojej przyjaciółce, że sześć lat temu znalazłam swój BLIŹNIACZY PŁOMIEŃ. I to najwspanialsze co mogło mnie spotkać po wszystkich moich przejściach.

Ⓜ️🚏Ⓜ️🚏Ⓜ️🚏Ⓜ️
Dałam się wciągnąć w wykreowany przez autorkę świat i przeczytałam pięknie skonstruowaną historię obyczajową wyróżniającą się bardzo mocno na plus wśród podobnych jej opowieści. Historię, która nie kończy się na ostatniej kartce a pozostawia z dużą ilością pytań i refleksji. A tych miałam niesamowicie dużo. Ale ponoć wrażliwe osoby odbierają tą książkę "bardziej".
Jeśli miałabym skategoryzować tą książkę to zdecydowanie umieściłabym ją w literaturze pięknej ze względu na prowokowanie do chwil zadumy aniżeli w sztampowej obyczajówce opisującej historię miłosną.
Kolejnym atutem tej książki jest nieoczywisty sposób przedstawienia Warszawy. Ukazane jest jej bardzo kameralne oblicze. Naszym oczom ukazuje się miasto z klimatycznymi uliczkami pamiętającymi czasy II wojny światowej i getta. Na co dzień mrtropolijne a w powieści dające bohaterom oraz czytelnikowi odpocząć i znaleźć chwilę dla siebie.

Polecam z całego serca i liczę, że autorka kiedyś zdecyduje się napisać ciąg dalszy losów Róży i Mateusza.

Za możliwość przeczytania dziękuję zarówno Wydawnictwo Sonia Draga jak i portalowi Lubimyczytac.pl